نزدیک به یک قرن از اعدام ماشاءالله خان کاشی و نایب حسین می‌گذرد. از آن‌جایی که پدربرزگم حاج‌ محقق‌الدوله در جریان مذاکرات نایبیان کاشان با دولت وثوق‌الدوله حضور داشته و در همان ماجرا دستگیر شده بود، اشاره‌ای خواهم داشت به چگونگی دستگیری و اعدام ماشاءالله خان کاشی و امضای قرارداد خائنانه‌ی ۱۹۱۹ که به فاصله‌ی چند روز اتفاق افتاد.  

دکتر مسعود شيری یکی از هزاران جاودانه‌هایی است که ناشناخته ماند و قدرش چنان‌که باید و شاید دانسته نشد. او در سال ۱۳۶۱ در بيمارستان اميراعلم تهران دستگير شد و در اوین به زیر شکنجه رفت. در سال ۱۳۶۲ به زندان گوهردشت منتقل شد و در بهداری زندان مشغول مداوای زندانیان شد.

محسن آرمین با زرنگی‌ای که در مکتب آخوندی آموخته، موضوع را دور می‌زند و به چند سؤال پاسخ نمی‌دهد:

حالا خبر می‌دهند رفسنجانی در خاطراتش گفته است که پدر حسن جهان‌آرا از من خواست برای آزادی فرزندش کاری کنم و نتوانستم. نه رفسنجانی و نه خاتمی و نه روحانی و نه ... نه تنها وقتی حسن زنده بودند کاری نکردند بلکه بعد از قتل بیرحمانه‌اش حاضر نشدند محل دفن «حسن» و «حسن‌»‌ها را به مادرانشان نشان دهند. یادتان باشد هنوز محل دفن محمود آرمین که توسط برادرش محسن آرمین‌ نماینده «اصلاح‌طلب» مجلس شورای اسلامی شکنجه شد، معلوم نیست.

رئیسی در مقام معاون «گروهکی» دادستان انقلاب اسلامی مرکز، نقش مهمی در کشتار  ۶۷ داشت. در آن دوران دادستان انقلاب اسلامی مرکز دارای سه معاونت داشت: مواد مخدر و منکرات (سید‌احمد زرگر)، معاونت اقتصادی (رمضانی) و معاونت «گروهکی» سید‌ابراهیم رئیسی. در واقع کلیه پرونده‌های سیاسی زیر نظر او قرار داشت و به همین جهت در ترکیب «هیأت مرگ»، قرار می‌گرفت.رئیسی در آن دوران، لباس روحانیت به تن نمی‌کرد و همیشه با لباس شخصی بود. وقتی در زمستان ۶۷ خمینی در حکمی که برای حسینعلی نیری و رئیسی صادر کرد و هر دو را حجت‌الاسلام خواند، تازه فهمیدم که تحصیلات حوزوی داشته و آخوند است.

در اولین سالگرد حضور سیدابراهیم رئیسی، یکی از اعضای فعال هیأت کشتار ۶۷ به عنوان تولیت «آستان قدس رضوی»، جانیان می‌کوشند «گلزار خاوران مشهد»، یکی از اسناد مهم جنایاتشان را از بین ببرند.

ابراهیم رئیسی که نام‌اش‌، با جنایت و کشتار گره خورده و از سوی آیت‌الله منتظری «جنایتکار تاریخ» خوانده شده، در ۱۷ اسفند ۱۳۹۴ به فرمان خامنه‌ای به تولیت «آستان قدس رضوی» منصوب شد.

جانیان وزارت اطلاعات با عناوین و کارآکتر‌های مختلف مثل مازیار عقیلی (فرقه رجوی) (۱)، مزدک بامدادن (چپ) محمد رحمانی (بی‌خط)، سوشی ادیبی (کنجکاو)، پری صانعی، داریوش میرابی، فرید نیکی، رکسانا .... و  چندین نام فارسی و انگلیسی و ایتالیایی و روسی و ... که رکیک‌ترین فحش‌ها را می‌نویسند به نظر دهی ‌می‌پردازند، حتی گاه به دفاع از من.

در سال‌های گذشته یک پای ثابت خواندن نماز میت شده است. او نماز میت چهره‌هایی چون عباس کیارستمی، محمدعلی سپانلو، داوود رشیدی، هما روستا، یدالله نجفی (صدابردار سینما) توران میرهادی (پیشکسوت ادبیات کودک و نوجوان) و جعفر والی، حمید سمندریان، دکتر غلامحسین شکوهی (وزیر سابق آموزش و پرورش)، مهدیه الهی قمشه‌‌ای، پوراندخت سلطانی، (مادر کتابداری نوین ایران)،  ... را خوانده است.   

محمدجعفر یکی از دانشجویان پیرو خط امام و اشغال کنندگان سفارت آمریکا بود و به همراه تقی محمدی مسئولیت بازجویی از گروگان‌ها را به عهده داشت. از همین موضع بود که او و تقی محمدی یک هفته بعد از اشغال سفارت، «باری روزن» وابسته مطبوعاتی سفارت آمریکا را که فارسی می‌دانست، با چشمان و دستان بسته نزد مردمی که شعار مرگ بر آمریکا می‌دادند، آوردند. برخلاف محمدجعفر ذاکر، تقی ‌محمدی هیچ‌گاه دانشجو نبود. 

۵ روز از ادعای محمد‌حسن رحیمیان تولیت مسجد «مقدس جمکران» (۱) مبنی بر این که طی سه سال و نیم گذشته خامنه‌ای «بیش از ۱۳ بار مخفیانه»  به مسجد جمکران رفته و «با امام خود عشق‌بازی کرده»، می‌گذرد. خامنه‌ای در مورد یکی از عشق‌بازی‌هایش می‌گوید:‌ «من یک وقتی یک شعری گفته بودم درباره امام زمان سلام الله علیه. رفتم جمکران و خب تضرع و توجه و نماز و همین اعمال که هست، دیدم آرام نمی‌گیرم، راحت نمی‌شوم. بلند شدم و ایستادم. دفترم هم در جیبم بود، دفتر شعر. درآوردم، گفتم آقاجان این شعر را برای شما گفته ام، می‎خوانم برایتان. شروع کردم...

حسین دهباشی در ادامه‌ی پروژه‌ی تاریخ شفاهی به گفتگوی محافظه‌کارانه‌‌ی خود  با شیخ‌ محمد یزدی که قرار بود در ارتباط با رفسنجانی باشد، عنوان «گفتگوی جنجالی» داد و یزدی از هر دری خواست صحبت به میان آورد، از درگیری‌هایش با مجاهدین گرفته تا هیئت سه نفره و ... از اول تا آخر مصاحبه، حتی یک سؤال مشخص در مورد شایعاتی که پیرامون محمد یزدی مطرح است پرسیده نشد و چه بسا قرار نبود پرسیده شود و یزدی هرچه دل تنگش خواست گفت. حتی در مورد اختلاف وی و هاشمی رفسنجانی نیز پرسش مستقیم و چالشی مطرح نشد. به منظور تنویر افکار عمومی و تلاش برای مقابله با پروژه‌ی تاریخ‌سازی ...

مصاحبه‌های متعدد رسانه‌های رژیم با هادی غفاری در چند سال گذشته و حضور او در کنار مهدی خزعلی و لطف‌الله میثمی و ... در ویدئو کلیپ‌های منتشر شده در فضای مجازی و آخرین شاهکار او در گفتگو با حسین دهباشی مرا واداشت تا نگاهی داشته باشم به سوابق او و ارزیابی ادعاهایش. هادی غفّاری متولد ۱۳۲۹ در آذر شهر تبریز است. پدر وی شیخ حسین غفاری یکی از روحانیون سنتی هوادار خمینی بود که در تیر ماه ۱۳۵۳، دستگیر و به هشت ماه زندان محکوم شد اما شش ماه بعد...

امیرعباس فخرآور که «صدای آمریکا»‌ می‌کوشد به دروغ او را که کوچکترین سواد حقوقی ندارد، «استاد قانون اساسی آمریکا در دانشگاه ایالتی تگزاس» جا بزند، در کتاب حاوی دروغ‌های عجیب و غریب خود «رفیق آیت‌الله» که برای مطرح کردن یکی از ادعاهای غیرواقعی آن می‌بایستی خیلی «پررو» بود، ادعا می‌کند اشغال کنندگان سفارت آمریکا، نیروهای ویژه سپاه پاسداران بودند که توسط چریک‌های سازمان آزادیبخش فلسطین زیر نظر افسران سازمان امنیت شوروی تعلیم دیده بودند و این علمیات با هدایت خامنه‌ای و موسوی خویینی‌ها صورت گرفت...

به انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۶ نزدیک می‌شویم. با توجه به تغییراتی که در اطلاعات سپاه پاسداران صورت گرفته، نقش حسین طائب فرمانده‌ی اطلاعات سپاه و این سازمان در ماه‌های آینده و به ویژه در جریان انتخابات پیش رو از اهمیت بیشتری برخوردار است. سازمان اطلاعات سپاه، قطعاً به دنبال طراحی و اجرای نقشه‌های خود در ماه‌های آینده است. مرگ رفسنجانی و واعظ طبسی و حمله‌‌‌ی قلبی ناطق نوری که باعث بستری شدن او در بیمارستان شد، (و لاجرم نقش کمتری در تحولات ماه‌های آینده خواهد داشت) حسن روحانی را از پشتوانه‌های مهمی محروم کرده است.

سایت «همبستگی ملی» یکی از ارگان‌های فرقه رجوی، مطلبی همراه با عکس سهیلا دشتی یکی از وابستگان این فرقه، تحت عنوان «شوخی نکنید آقایان؛ جهنم زیر پاهای شماست! » انتشار داده است. کفگیر فرقه‌ی رجوی به ته دیگ خورده است. چند به اصطلاح «ستون نویس»‌‌اش! هم چیزی برای عرضه ندارند. نمی‌دانند در این وانفسا از چه بنویسند؟ از پیروزی‌های متوالی این فرقه بعد از ترک اشرف و لیبرتی، از عملیات‌های متوالی و ظفرنمون «ارتش آزادیبخش ملی ایران» مستقر در آلبانی، از عملیات‌های بی‌امان و ضربه‌های کوبنده «یگان‌های ارتش آزادی بخش در داخل کشور»، از زنده شدن رهبر مقاومت و کوبیدن مشت محکمی بر دهان ترکی‌الفیصل که او را «مرحوم» معرفی کرده بود و دیگر یاوه‌گویانی که حرف‌اش را باور کرده بودند،

پس از درگذشت رفسنجانی عده‌ای از سینه‌چاکان وی از جمله مهاجرانی و کرباسچی در بی ‌بی سی کوشیدند چهره‌ی غیرواقعی‌ از وی ارائه دهند. در این نوشته می‌کوشم در هفتمین سالگرد درگذشت آیت‌الله گلزاده غفوری با انتشار چند سند مربوط به ایشان پاسخ درخور را به آن‌ها داده باشم. 

همچنین داوری آیت‌الله گلزاده غفوری در مورد خامنه‌ای و رفسنجانی را به اطلاع عموم برسانم. پیشتر مطالب متعددی در مورد آیت‌الله گلزاده غفوری نوشته‌ام:‌ 

اتفاقات ایران تقریبا بطور قطع باعث افزایش نگرانی مسکو شده چرا که از نگاه آن‌ها تضعیف رژیم خمینی باعث به وجود آمدن فرصت برای ارتش ایران و دیگر «نیروهای ضد‌انقلابی» - علاقمند به غرب- خواهد شد که به مبارزه با مقامات روحانی بپردازند.

تبلیغات روسی، ایالات متحده را درگیر بمب‌گذاری در دفتر حزب جمهوری اسلامی معرفی می‌کند که به منظور تضعیف رژیم خمینی صورت گرفته است:  دولت آمریکا انتظار دارد که پس از مرگ بهشتی، حزب جمهوری اسلامی را از قدرت برکنار کند.

امیرعباس فخرآور «استاد دانشگاه» مورد ادعای «صدای آمریکا» که مجری برنامه می‌کوشید او را «محقق» هم معرفی کند تأکید داشت که دفتر حزب جمهوری اسلامی توسط خامنه‌ای که جاسوس روسیه بود منفجر شد و نه مجاهدین.

صدای آمریکا برای دومین بار در ارتباط با کتاب «رفیق‌ آیت‌الله» او را به صحنه‌ آورد تا وی مدعی شود که خامنه‌ای بین سال‌های ۴۳ تا ۴۷ در مسکو و دانشگاه پاتریس لومومبا تحصیل کرده و آموزش بمب‌گذاری و ترور و تغییر رژیم و ... دیده و در سال ۶۰ آموزش‌های خود را عملی کرده است.   

آخرین دسته‌گلی که مهدی فلاحتی، مجری «صدای آمریکا» به آب داده، به صحنه‌آوردن یک شارلاتان به نام امیرعباس فخرآور تحت عنوان «استاد قانون اساسی» دانشگاه تگزاس است که نباید از آن به سادگی گذشت. فلاحتی که به کرات از پادو‌های دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم همچون امیرفرشاد ابراهیمی که در دروغ‌گویی و کلاهبرداری شهره است به عنوان کارشناس در برنامه‌هایش استفاده کرده است، این بار به سیم آخر زده و با دعوت از امیرعباس فخرآور یکی از محصولات دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم و طرح دعاوی ابلهانه‌ی یک‌طرفه‌ی او، چوب حراج به حرفه‌ی ژورنالیستی و برنامه‌سازی آن‌هم در «صدای آمریکا» که بودجه‌ی آن توسط مالیات‌دهندگان آمریکایی تأمین می‌شود، زده است.

پس از انتشار نوار صوتی دیدار آیت‌الله منتظری با اعضای هیأت کشتار ۶۷، محمدی‌ری‌شهری یکی از کسانی بود که به میدان آمد و به عقده‌گشایی دوباره علیه ایشان پرداخت. در حالی که دستگاه قضایی رژیم درصدد به زندان فرستادن احمد منتظری است، لازم دیدم نگاهی داشته باشم به سوابق یکی از دشمنان آیت‌الله منتظری که نقش مهمی در برکناری ایشان و جنایات دهه‌ی شصت و به ویژه کشتار ۶۷ داشت.   

بعید می‌‌دانم آن‌هایی که دست در شکنجه و کشتار دارند به فکر عاقبت کار باشند. منظورم از عاقبت کار، نه پاسخگویی در مقابل دستگاه عدالت که بسیاری اوقات اتفاق نمی‌افتد، بلکه روبرو شدن با خود در محکمه‌ی وجدان است. همیشه در بر یک پاشنه نمی‌چرخد، همیشه اوضاع آن‌گونه که می‌خواهیم پیش نمی‌رود، هنگامی که آب‌ها از آسیاب افتادند، نوبت روبرو شدن با واقعیت فرا می‌رسد. به نظر من «تیرخلاص‌زن‌»‌ها و آن‌هایی که در جوخه‌های اعدام حضور می‌یابند، هیچ‌گاه نمی‌توانند زندگی عادی داشته باشند. کما این که شکنجه‌گران با هر توجیهی که دست به شکنجه و قتل برده باشند، نمی‌توانند از عواقب آن بگریزند. مأموران اعدام امروز، از سرنوشت تیرخلاص‌زن‌های دیروز، عبرت نمی‌گیرند. 

بچه‌ی شهریار بود. صفا و صمیمت‌اش مثال‌زدنی. محبوب بود و محجوب. یک پارچه شور و شوق و تحرک. بدن سفت و قرصی داشت. فرز بود و چالاک.بعید می‌دانم کسی با او همدم و هم‌نفس بوده باشد و از صفا و صمیمیت‌اش نچشیده باشد. آرامش  و طمأنینه‌ی عجیبی داشت. خنده‌هاش هم ملایم بود. فکر نمی‌کنم هیچ نام خانوادگی‌ای زیبنده‌تر از «خالصی» برای او بود. در یک کلام «خالص» بود و بی غل و غش. 

اوین، بدنام‌ترین زندان ایران قبل و بعد از انقلاب بوده است. در این مقاله می‌کوشم نگاهی داشته باشم به رؤسای این زندان مخوف در دهه‌ی ۶۰. این زندان علاوه بر آن که یکی از بزرگترین محل‌های نگهداری زندانیان سیاسی به شمار می‌رفت، مخوف‌ترین شکنجه‌گاه‌ها و کشتارگاه‌های رژیم در دهه‌ی ۶۰ را نیز در خود جای داده بود.

در این نوشته می‌کوشم به یکی از واقعیت‌های جامعه‌ی ایران که همانا شعله‌ور شدن اعتراض حتی در میان خانواده‌های حاکم و سربرآوردن چهره‌هایی از میان آن‌هاست، بپردازم. برای نیل به این مقصود که حاکی از عمیق‌تر شدن بحران‌های اجتماعی در کشور است از یک سو نگاهی خواهم داشت به زندگی محمدسعید حسین‌زاده که طی دو سال گذشته نام‌اش به عنوان یکی از فعالان حقوق کودکان کار و زندانیان سیاسی معترض بسیار شنیده شده است و از سوی دیگر نگاهی خواهم داشت به برشی از زندگی پدرش حاج محمد حسین‌‌زاده، مدیر داخلی زندان اوین در سیاه‌ترین سال‌های کشورمان در دهه‌ی ۶۰.

نصیر نصیری که در ۲۱ آذرماه ۱۳۹۳ در گوشه‌ای تنها چشم از جهان فرو بست و تا چند روز کسی از مرگ او مطلع نشد، در فروردین ۱۳۵۸ به «ملاقات» اسماعیل شاهرودی (آینده) شاعر بزرگ و «تنها»ی میهنمان می‌رود. او، شاهرودی را «مردی» می‌خواند که «مبارزه ویرانش کرد» و گله‌های شاعری که از «تنهاییش حرف می‌زد» را به اطلاع آن‌هایی که گوشی برای شنیدن داشتند، رساند.

در دوره و زمانه‌ای که می‌کوشند گرد فراموشی بر همه چیز بپاشند، دلم نمی‌آید از محسن‌ نادریان ننویسم و حق‌اش را به جا نیاورم. به ویژه که محبتی هم به من و ما داشت و این وظیفه‌ی من را سنگین‌تر می‌کند. سکوت در برابر ظلمی که در حق او شد، به ویژه از سوی من که او را اندکی می‌شناسم، به معنای همکاری و همراهی با جنایتکاران است. قصد من دفاع از اقدامات محسن و یا حتی توجیه آن‌ها نیست؛

پس از قتل سعید امامی، روزنامه‌ی کیهان، محمد نیازی، بازجویان پرونده‌‌ی قتل‌های زنجیره‌ای، عبدالله شهبازی و ... که می‌کوشیدند بر اساس سناریوی مورد نظر خامنه‌ای، وی را جاسوس سیا و اسرائیل جا بزنند، به پرونده‌سازی علیه وی پرداخته و مدعی شدند او زیر نظر دایی‌اش سلطان‌محمد اعتماد که وابسته نظامی حکومت پهلوی در واشنگتن بود، موفق به اخذ بورسیه آمریکا شد و زندگی و تحصیل در این کشور را آغاز کرد و ازدواج وی با فهمیه دری نوگورانی و عضویت در کنفدراسیون دانشجویان برای جمع‌آوری اطلاعات نیز با توصیه‌ی او صورت گرفت.

من تمام مصاحبه‌های هادی منافی در چند سال گذشته را خوانده‌ام، مانند همه‌ی مسئولان نظام نکبت ولایت فقیه، در کمتر موردی راست می‌گوید. موضوع پسرش محمد نیز یکی از همان موارد است.

هادی منافی توضیحی نمی‌دهد چرا فرزند ۱۴ ساله‌اش را که می‌بایستی در کلاس درس مشغول تحصیل می‌بود، دوره می‌گرداند و نزد سران رژیم می‌برد. فرزند وی چه فرقی با دیگر کودکان هم سن و سالش که پدرانشان صاحب قدرت بودند، داشت؟ 

در هیچ‌ فرهنگی «تیرخلاص زن» را تقدیس نمی‌کنند و به او هویت نمی‌بخشند؛ تنها رژیم نکبت ولایت فقیه، است که با وارونه‌کردن مفاهیم و ارزش‌ها، چنین موجودات پستی را «عارف» و «زاهد» و «عابد» می‌خواند. در این نوشته نگاهی خواهم داشت به زندگی نکبت‌بار سه تیرخلاص زن مشهور دهه ۶۰ که در جبهه‌های جنگ ایران و عراق کشته شدند.

او تنها یک نام از میان صدها نامی است که بخش سایبری وزارت اطلاعات و فرقه‌‌ی منحوس رجوی از طریق آن خشم و کینه‌ی خود را نسبت به روشنگری‌های من ابراز می‌کنند. تردیدی ندارم در این مصاف نابرابر ، پیروز نهایی من خواهم بود. بخت خویش آزموده‌اند باز هم این گوی و این میدان. 

اما نباید فراموش کرد، مأموران وزارت اطلاعات تنها در فضای آلوده‌ و بساط متعفنی که «فرقه‌‌ صاحب‌مرده‌ی رجوی» فراهم کرده، می‌توانند به حیات انگلی خود ادامه دهند. روشنگری توأمان در ارتباط با «ارتجاع غالب» و «ارتجاع مغلوب» لازم و ضروری است. 

در هفته‌های گذشته، هزاران مطلب و صدها مقاله و خبر در مورد سوءاستفاده جنسی سعید طوسی از نوجوانان «جامعه قرآنی» انتشار یافت. برنامه‌های ویژه‌ی صدای آمریکا و بی بی سی به این امر اختصاص پیدا کرد و موضوعات را از جنبه‌های مختلف مورد بررسی و تحلیل قرار دادند؛ اما هیچ‌کس در هیچ کجا، از سرنوشت کودکانی که توسط ناظم حزب‌اللهی دبستان‌شان مورد تجاوز جنسی قرار گرفته بودند، پرسشی نکرد. انگار چنین چیزی در جامعه‌ی ما اتفاق نیفتاده است.

یکی از مأموران وزارت اطلاعات که با سرقت عکس جعفر عظیم‌زاده کارگر زندانی، یک صفحه‌ی فیس بوک به نام «رامین روشن» راه‌اندازی کرده است، وارد میدان شد. 

او که برای فریب کاربران، دوستان فیس‌بوکی‌اش را از میان چهره‌های چپ برگزیده، به عنوان یک فعال «چپ» دلسوز اپوزیسیون، در حالی که مرا «عزیز» می‌خواند، به کامنت گذاری زیر مطلبم مشغول شد. این مأمور اطلاعات که به شدت از برملا‌شدن توطئه‌های دستگاه امنیتی توسط من به خشم آمده بود، یاد وظایف «اخلاقی‌» و نه «حتی انقلابی و مبارزاتی‌»‌اش افتاده و نوشت:‌

سیدعباس پیش از آن که پاسدار اوین شود راننده‌ی کرایه‌ی خط اوین – درکه به تجریش بود. ظاهراً وی از کمیته‌ی محل به زندان اوین راه یافته بود و پس از طی کلیه‌ی مراحل و نشان دادن سرسپردگی خود به جنایتکاران پله‌های ترقی در اوین را طی کرده و از مقربان لاجوردی شد. او پس از کشته شدن مجتبی محراب بیگی و جلیل بنده دو محافظ اصلی لاجوردی و مسئولان جوخه‌ی اعدام به همراه اصغر دولابی و بیژن ترکه و قاسم از گروه ضربت اوین به جمع محافظین لاجوردی و نزدیکان او پیوست.

 در طول سال‌های گذشته به خاطر روشنگری‌های گسترده‌ام علیه رژیم جمهوری اسلامی (ارتجاع غالب)، هدف کثیف‌ترین توطئه‌های وزارت اطلاعات رژیم بوده‌ام. از سوی دیگر طی سه سال و نیم گذشته به خاطر روشنگری‌‌ام علیه «فرقه‌ی رجوی»، مورد حملات رذیلانه و شریرانه‌ی این فرقه (ارتجاع مغلوب) بوده‌ام. 

(از آن‌جایی که بهترین فرزندان میهن‌مان با نام «مجاهد» به جوخه‌ی اعدام سپرده ‌‌شده‌اند، مایل به استفاده از این نام برای کسانی که به راه و آرمان آن‌ها خیانت کردند، نیستم. ) 

شیرین نریمان یکی از نمایندگان مریم رجوی در واشنگتن همان موقع، نامه زیر را در ارتباط با من خطاب به اعضای این «کانون» نوشت. این نامه از طریق مسئولان «کانون دوستداران فرهنگ ایران» در واشنگتن که نهادی شناخته شده با ۳۵ سال سابقه است در اختیار من قرار داده شد. بسیاری از اعضای این «کانون» نامه‌ی فوق را از طریق اعضای هیئت مدیره کانون دریافت کرده و از محتوای آن باخبرند. این‌جا دیگر پای شخصیت‌های حقیقی و حقوقی در میان است و مو لای درز آن نمی‌رود و دیگر نمی‌توان پای وزارت اطلاعات و ... را به میان آورد و فرهنگ ناب فرقه را نشان می‌دهد. 

برای خمینی برخلاف آن‌چه ادعا می‌کرد نه شرع مهم بود و نه اسلام، مسئله‌ی اصلی برای او حفط قدرت و «حاکمیت اسلام » بود و برای همین تمامی کسانی را که به نوعی چنگ در چنگ مخالفان و دشمنان نظام داشتند زیر بال و پر خود می‌گرفت. او همین برخورد را با لاجوردی هم داشت و از برکناری او توسط شورای عالی قضایی ناراضی بود. در خاطرات رفسنجانی به این موضوع نیز اشاره می‌شود.

در این مدت، هوچیگران به ویژه شیادانی همچون شیخ محمد یزدی و مؤتلفه‌ی اسلامی و مداحان و جیره‌خواران بیت‌خامنه‌ای، از انجام هیچ رذالتی تحت عنوان دفاع از حریم عاشورا و تاسوعا و ... فروگذار نکردند. اما به یاد داشته باشیم که وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در خردادماه ۱۳۷۳ و در ظهر عاشورا، با انفجار یک بمب قوی در حرم «امن» امام رضا، مردم سوگوار را به خاک و خون کشید.

دستگاه امنیتی به منظور کاستن از بار فشار روی فرقه‌ی رجوی و از بین بردن پاره‌ای از اسناد که به آن‌ها در مقاله‌‌ام اشاره کرده بودم، صفحه‌ی فیس بوک کمپین «صدای شهدای دهه‌ی شصت- حامیان ایرج مصداقی» را که در داخل کشور بود، از بین برد. متأسفانه تعدادی از چت‌های هواداران این فرقه با اعضای «کمپین» نیز در این میان از بین رفت. در چت‌های مزبور که روی صفحه‌ی فیس بوک «کمپین» قرار داشت، هواداران «فرقه صاحب‌مرده‌» بر اساس رهنمود رهبران‌شان، اعضای «کمپین» را که در داخل کشور زیر شدید‌ترین فشارهای دستگاه امنیتی بودند و هر لحظه بیم‌ جانشان می‌رفت به وابستگی به وزارت اطلاعات و ... متهم کرده و آن‌چه لایق خودشان بود به این انسان‌های آگاه و مسئول نسبت می‌دادند.  

«فیروز محوی» یکی از مسئولان روابط خارجی فرقه‌ی رجوی، از بد حادثه، در تاریخ ۴ آگوست ۲۰۱۶ در هیئت یک «دزد ناشی» به «کاهدان» زده، و به سراغ «حاج آقا حسینی» می‌رود. احتمالاً «حاج آقا حسینی» معرف حضور خوانندگان هست. قبلاً گفتگوی او با علیرضا آوایی و غلامرضا خلف‌رضایی دو تن از دست‌اندرکاران کشتار دهه‌ی ۶۰ را در دو قسمت انتشار دادم. 

داستان زندگی «فراز» و «رها» ، ادامه‌ی سرنوشت خونبار و تلخ نسلی است که پس از حاکم شدن نکبت اسلامی  بر کشورمان، در دهه‌ی ۶۰ به قربانگاه رفت. بیست و هشت سال از کشتار بیرحمانه‌ی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ می‌گذرد و  من دردمندانه و با اندوه بسیار از خواهر و برادری می‌نویسم که در «پژواک» دادن به صدای قتل‌عام شدگان، به ویژه‌‌ قربانیان کشتار ۶۷ که آیت‌الله منتظری از آن به عنوان «بزرگترین جنایت جمهوری اسلامی» نام می‌برد، از هیچ چیز دریغ نکردند و عاقبت غریبانه خاموش شدند و به کهکشهان درخشان مبارزات مردم ایران پیوستند.  جانیان با قتل بیرحمانه‌ی آن‌ها برگ دیگری به کارنامه قطور جنایات رژیم جرم و جنایت افزودند.

محسنی اژه‌ای طی سال‌هایی که به عنوان نماینده‌ی دادستانی در وزارت اطلاعات حضور داشت نقش فعالی در پروژه‌ی ربودن زندانیان سیاسی سابق مجاهد و سر به نیست کردن آن‌ها در پروژه‌ی «الغدیر» داشت. طی این سال‌ها مقامات امنیتی و قضایی مطلقا مسئولیت دستگیری آن‌ها را به عهده نمی‌گرفتند و به همین دلیل خانواده‌های زیادی همچنان از سرنوشت عزیزان‌شان بی‌اطلاع هستند.

میترا و ماندانا مجاوریان که دخترعموی یکدیگر بودند روز اول و دوم دیماه ۱۳۶۰ به حکم رازینی در مشهد اعدام شدند. گفته می‌شود این دو قبل از اعدام به «عقد شرعی» پاسداران درآمده و مورد تجاوز قرار گرفتند. آقای مجاوریان را می‌بینم. پیرمرد پشت‌اش خمیده شده، چشمانش ناراحت است، اما همچنان در آرزوی اجرای عدالت است. این دو تنها زنانی نبودند که در دوران قدر قدرتی رازینی و پورمحمدی در مشهد اعدام شدند.

این آمارهای جعلی، مطلقاً به جنبش دادخواهی کمک نمی‌کند بلکه دیگر ادعاهای ما را نیز زیر سؤال برده و از اعتبار آن‌ها می‌کاهد. نباید اجازه دهیم مردم و نهادهای بین‌المللی اعتماد خود را به گزارش‌های ما از دست دهند. ضربه به اعتماد مردم جبران‌ناپذیر است. این ادعاهای دروغ به جانیان کمک می‌کند. ما نیاز به داستانسرایی و ارائه‌ی آمار دروغ نداریم. فاجعه به قدر کافی بزرگ است. 

در طول گفتگو سعی می‌کردم آرامشم را حفظ کنم تا بلندیان به ادامه‌ی صحبت راغب شود. او از این امکان برخوردار بود که هر لحظه گفتگو را قطع کند و یا از مأموران امنیتی اجلاس بخواهد مانع کار ما شوند. فکر نمی‌کردم امکان گفتگویی ۳۵ دقیقه‌ای دست دهد به همین دلیل در حالی که با او صحبت می‌کردم سعی داشتم به مطالبی که مهم بود اشاره کنم بدون این که حساسیت او را جلب کنم. برای همین سعی می‌کردم کلماتی را به کار نبرم که باعث واکنش او شود. و همین گفتگو را سخت می‌کرد. باید به گونه‌ای رفتار می‌کردم و سخن می‌گفتم که او فکر کند یک دیالوگ معمولی بین دو نفر با نظرات متفاوت است. خوشبختانه او تا انتهای گفتگو، مرا نشناخت.   

این بی‌شرم و حیا وعده داد که «بزودی در یک بررسی جرم شناسی و کشف جعل و دستکاری در سند» به این موضوع خواهد پرداخت. «جرم شناس» فرقه و مأمور ۰۰۷ متخصص «کشف جعل و دستکاری در سند»، نمی‌دانست که ولی‌نعمت‌های او در جای دیگری بند را آب داده‌ و همین عکس را که «کارشناس» و «جرم‌شناس» زهوار در رفته مدعی است «ناشیانه توسط حاجی علوی و حاجی فلاحی» تولید شده، دو سال پیش با یک «افتضاح بی‌سابقه» چاپ کرده و همان موقع نیز بیشرمانه واقعیت را وارونه جلوه داده بودند. در واقع تلاش «مأمور ۰۰۷» و پیش کشیدن داستان «شگرد دستکاری در سند» دردی از دردهای بی‌درمان فرقه و «رهبر مرحوم» و «رئیس جمهور برگزیده»‌ی سوگواراش را درمان نمی‌کند.

امام عزیز و آگاه ما دارای بصیرت الهی بوده و از امام زمان خط و مشی‌ها را دریافت می‌كرده‌اند و البته كه ایشان به وضوح آگاه بر خطر این جانیان در بند بود و می‌دانستند كه چنانچه اینها به درك واصل نشوند تهدید بدی برای جامعه و امت حزب‌الله خواهند بود و البته كه پدر اینها كه آمریكای فاسد و امپریالیسم خونخوار باشد نتوانسته نظام مقدس جمهوری اسلامی را تغییر بدهد یا چوبی لای چرخش بگذارد اما موضوع كشته‌شدن بخشی از مردم بوده است. شما فكرش را بكنید جامعه‌ای كه هشت سال تمام در جنگی نابرابر در جبهه‌های مختلف بوده و حالا بالطبع از نفس افتاده و نیروهایش خسته‌اند و مهمات رو به پایان است، در فردای قطع نامه معروف ۵۹۸ یكهو با ستون عظیمی از این مارمولك‌ها و حشرات موذی مواجه میشود! با طوفان ملخ‌ها و سوسكها مواجه می‌شود!؟ خب؟ انتظار عقلی و سیاسی و نظامی چه حكم می‌كند؟ 

در سال ۱۳۸۵ مقاله زیر را با استفاده از آن‌چه که در جلد سوم کتاب «نه زیستن نه مرگ» خاطراتم از دوران زندان آمده است، تهیه کرده و انتشار دادم. انتشار فایل صوتی مربوط به دیدار اعضای هیأت کشتار ۶۷ با آیت‌الله منتظری و تأکید ایشان روی برنامه‌ریزی این کشتار از سال‌ها قبل، مرا واداشت تا این مقاله را دوباره انتشار دهم؛ باشد که به روایت واقعی تاریخ میهن‌مان و یکی از بیرحمانه‌‌ترین کشتارهای تاریخ معاصر کمک کند. جانیان و حامیان‌شان از «بیت‌امام» گرفته تا جعفر منتظری «دادستان کل کشور» و «صادق لاریجانی» و «موسوی بجنوردی» و ... می‌کوشند ادعاهای آیت‌الله منتظری را غیرواقعی جلوه دهند. 

«فرقه صاحب‌مرده» رجوی، در سراشیبی سقوط هر روز ابعاد جدیدی از پستی و رذالت را به نمایش می‌گذارد. این فرقه با سرقت نام «پژواک ایران» و با راه‌اندازی وبلاگ جعلی «پژواک ایران زمین»، با دست‌بردن در نوار صوتی دیدار آیت‌الله منتظری با اعضای هیأت کشتار ۶۷ و تغییر بخشی از آن، مدعی شده است که در جریان کشتار ۶۷ من به اعضای هیأت کشتار ۶۷ در مورد اعدام زندانیان «مشورت» داده‌ام. و مرا به عنوان یکی از «عاملان و دست‌اندرکاران قتل‌عام‌های دهه‌ ۶۰» معرفی کرده‌اند.

اعضای هیأت همچنین تأکید می‌کنند که حدود ۲۶ نفر را که در زمان دستگیری ۱۶، ۱۷ ساله بودند اعدام نکرده‌اند. این هم کذب محض است تا همان تاریخ افراد زیر که من غالب آن‌ها را از نزدیک می‌شناسم و با تعدادی از آن‌ها همسلول بوده‌ام، اعدام کرده بودند. این افراد در هنگام دستگیری بین ۱۵ سال تا ۱۷ سال سن داشتند.

قط بختیار شنود نمی‌شد، دستور ریاست کمیته این بود که مکالمات افراد مورد تماس ارتشبد قره‌باغی و شاهپور بختیار همه روزه قبل از ۶ بعدازظهر به دفتر ریاست ساواک ارسال شود. از بخش فنی درخواست کردم ۵ نوار خط تلفن.... (مربوط به شاهپور بختیار، قره‌باغی، کریم سنجابی، مهندس مهدی بازرگان و احمد صدر حاج‌سیدجوادی) قبل از ۱ بعد اظهر تا اطلاع ثانوی به دفتر کمیته تحویل گردد. 

آن‌چه در زیر مشاهده می‌کنید اسناد محرمانه ساواک در مورد مسعود رجوی است که هیچگاه اصالت آن توسط او و نزدیکانش زیر سؤال برده نشد. از نظر من مسعود رجوی پس از دستگیری در بازجویی‌های ساواک از خود ضعف و سستی نشان داده بود.

تصور کنید اسناد زیر یا بسیار سست‌تر و ضعیف‌تر از آن‌ها علیه یکی از چهره‌های مخالف مسعود رجوی انتشار یافته بود آیا او و نزدیکانش آبرو برای او باقی می گذاشتند؟ آیا به او فرصت دفاع از خود می دادند؟ آیا توضیحات او را می پذیرفتند؟ 

آقای همنشین بهار اگر هم و غم خودشان را صرف امر دیگری می‌کردند و انگیزه‌شان صرفاً کشف حقیقت بود، با کمی صبر و تأمل و پرس و جو متوجه می‌شدند که ساختمان وزارت اقتصاد و دارایی از زمان رضا شاه واقع در توپخانه خیابان باب همایون است و آنچه مجاور خیابان بهبودی و در خیابان آیزنهاور [آزادی فعلی] قرار دارد ساختمان بیست طبقه وزارت کار  است هرکس که از محل گذر کرده باشد حتماً پارکنیگ آن را دیده است.

در سال‌های اخیر با توجه به سیر قهقرایی که جمهوری اسلامی طی کرده و فاجعه‌ای که کشور از سر گذرانده هستند کسانی که بدون توجه به مختصات «اسلام سیاسی» و پتانسیل مخرب و ویرانگر آن از سر استیصال یا خوش‌خیالی تبلیغ می‌کنند چنانچه بهشتی زنده می‌ماند با توجه به «عقلانیت» و «درایتی» که داشت، جمهوری اسلامی مسیری دیگری را می‌رفت و چه بسا کشور روی آرامش می‌دید. طبیعی است هیچ‌کس با قاطعیت نمی‌تواند بگوید اگر او زنده می‌‌ماند چه اتفاقاتی می‌افتاد ، اما بررسی زندگی سیاسی بهشتی و میراثی که از خود به جا گذاشت به ما در این ارزیابی و صحت و سقم ادعاهای مطرح شده کمک می‌کند.

نوشته‌ای که از تیتر آن معلوم است با فردی که از سلامت روانی برخوردار باشد روبرو نیستیم. او که روح «امام زمان» درش حلول کرده و به «غیبت صغری رفته» و تنها «نواب خاص» نائل به زیارتش می‌شوند و پیام‌های احتمالی وی را به مشتاقان می‌رسانند، در این نوشته فرهنگ ناب خود را نیز به نمایش می‌گذارد. اشرف دهقانی نه «چریک» است و نه «فدایی خلق» که هریک معانی و مفاهیم خاص خود را دارند اما تا بخواهید لاف در غربت می‌زند و خود را یگانه «چریک» عالم فرض می‌کند. در لینک زیر به صورت اجمالی به ادعاهای او پاسخ دادم. 

پس از انتشار یک سلسله گفتگوی من با آقای پرویز معتمد مسئول تیم‌های تعقیب و مراقبت ساواک، مهدی سامع در یک فرار به جلو به اشاره‌ی مسعود رجوی و «بیت رهبری» در اورسورواز، پا به میدان نهاد تا بلکه افتضاحات صورت گرفته را جمع و جور کند. او که پیشتر ۵ ملاقات با آقای پرویز معتمد در کافه‌های پاریس داشت و ایشان را به صرف قهوه دعوت می‌کرد و می‌کوشید او را به دیدار محسن رضایی یکی از مسئولان «بیت رهبری» مغلوب در اورسورواز ببرد، یکباره خواب نما شده و در مقاله‌ی شریرانه‌ای که در سایت‌های مجاهدین و سایت خودش انتشار یافت و توسط دلدادگان «ارتجاع مغلوب» در تلگرام و فضای مجازی انتشار یافت، مدعی کشف «جعلیات ساواکی و ساوامایی (معتمد – مصداقی) شد. 

کامران دانشجو شخصاً از انواع مشروبات الکلی برندهای مشهور جهانی استفاده می‌کند. در مواردی که اطلاع دارم وی هنگام برقراری رابطه‌ی جنسی به تمسخر آیات قرآن و مهم‌ترین شعارهای اسلامی مانند «لا اله الا الله»، و ... می‌پرداخت و به جای «الله»، معبود خود را «چیز» دیگری که شرم مانع توصیف آن است، معرفی می‌کرد و مستانه همراه با موزیک می‌رقصید و همچون چهارپایان راه می‌رفت و ...این «سرباز نظام» که «ولی فقیه مسلمین جهان»، ضمن «خدا قوت گویی» به او، ویژگی‌اش را «کار بی‌وقفه و خودداری از آسودگی و استراحت» می‌نامد، هنگام لذت‌جویی جنسی، به تمسخر «شهدا»ی جنگ ایران و عراق و «سادات» و «بهشت» و ... پرداخته و به همراه رفتار عجیب و مشمئز‌کننده‌اش، جملات و کلمات رکیک و شنیعی بر زبان می‌آورد.

نوشته‌ای که از تیتر آن معلوم است با فردی که از سلامت روانی برخوردار باشد روبرو نیستیم. او که روح «امام زمان» درش حلول کرده و به «غیبت صغری رفته» و تنها «نواب خاص» نائل به زیارتش می‌شوند و پیام‌های احتمالی وی را به مشتاقان می‌رسانند، در این نوشته فرهنگ ناب خود را نیز به نمایش می‌گذارد. اشرف دهقانی نه «چریک» است و نه «فدایی خلق» که هریک معانی خاص خود را دارند اما تا بخواهید لاف در غربت می‌زند و خود را یگانه «چریک» عالم فرض می‌کند. در لینک زیر به صورت اجمالی به ادعاهای او پاسخ دادم.

نه به جای آن که با آقای ثابتی تماس بگیرم با «س – ج»  یکی از معاونت‌های اداره کل سوم تماس گرفتم. او در زمان یاد شده در یکی از دانشکده‌های مهم نظامی آمریکا تدریس می‌کرد. او یک نظامی خوب بود. جزو بهترین‌ها بود اما اطلاعاتی نبود. می‌خواستم سر از داستان در بیاورم و ببینم تا کجا پیش می‌روند و موضوع چقدر جدی است.

بی‌مناسبت ندیدم به منظور روشن شدن بخشی از تاریخ میهن‌مان، اشاره‌ی دوباره‌‌ای داشته باشم به نامه‌‌نگاری آقای خسرو شاکری دبیر کنفدراسیون جهانی محصلین با مصطفی خمینی. این که فعالان چپ ایران چه نکته‌‌ی مثبتی در خمینی‌ها دیده بودند هنوز بر من معلوم نیست. امیدوارم خودشان در این رابطه توضیح دهند. اگر هریک از ما مسئولت اشتباهات تاریخی خود را نپذیریم عملاً نمی‌توانیم آینده درستی را هم رقم بزنیم.

از نظر من خود مهدی سامع هم ارزش چندانی برای پرداختن ندارد، چه برسد به امیر ابراهیمی یکی از مسئولان «سازمان» چند نفره‌اش، که در دنیای وانفسای «اپوزیسیون» مزه‌پران هم شده است. اما برای پی‌بردن به افلاس «سازمان»‌ی که مسعود رجوی می‌کوشد آن را به عنوان وارث «چریک‌های فدایی خلق» و جاودانه‌هایی چون مسعود احمد زاده، امیر پرویز پویان، عباس مفتاحی، حمید اشرف و ... قالب کند، لازم می‌بینم توضیح کوتاهی بدهم.

افلاس مسعود رجوی و مدیحه‌سرایان او اینجاست که مجبور می‌شوند برای عرض اندام و ابراز وجود به «سرقت ادبی» از خاطرات کسی روی ‌آورند که او را خیره‌سرانه و بیشرمانه «تواب تشنبه به خون» می‌نامند. (۲) ملاحظه کنید چگونه خاطرات شخصی من و شوخی‌ام با حسین فیض‌آبادی و ماجرایی که پس از آن به وجود آمد را به سرقت می‌برند. اعتراض من نه به خاطر حذف نام خودم، بلکه روشنگری در مورد فرهنگ زشت و ناپسند رهبری مجاهدین است که تا پایین ترین لایه‌های این سازمان اشاعه پیدا کرده است.

برای روشن شدن چگونگی به تور افتادن حمید اشرف و جنگ و گریز مداوم ساواک با او، به گفتگو با پرویز معتمد پراختم که از نزدیک در جریان تعقیب و مراقبت از حمید اشرف طی سال‌های ۵۴ و ۵۵ بوده است. خواننده این گفتگو می‌تواند از دریچه‌ای دیگر به موضوع بنگرد. موارد مطرح شده را رد یا تأیید کند. برای من مهم طرح موضوعات و شنیدن روایت از سمتی دیگر است. چه بسا در رسیدن به واقعیت به ما کمک کند. هدف من در این گفتگو شنیدن روایت بود و نمی‌خواستم در مورد مسائلی که راوی مایل به گفتگو در مورد آن‌ها نبود اصرار کنم و یا به چند و چون در مورد مسائل بپردازم. بیشتر شنونده بودم. 

پنهان‌کاری و تلاش برای آگاه نشدن مردم شیوه‌ی مورد پذیرش جهان مدرن و پیشرفته نیست. آیا عجیب نیست اینترپل می‌داند فرد دستگیر شده چه کسی است، مجاهدین سیر تا پیاز را در مورد او می‌دانند، رژیم جزئیات توطئه را برنامه ریزی کرده و در این وسط فقط مردم ایران اطلاعی ندارند! آیا هم مجاهدین و هم رژیم مردم را «نامحرم» نمی‌شناسند؟ چه دلیل امنیتی یا حقوقی، رژیم و مجاهدین برای عدم انتشار نام فرد دستگیر شده و دلایل آن دارند؟

درک نفرتی که پشت صفات به کار برده شده از سوی یک تواب تیرخلاص زن دهه‌ی ۶۰ نهفته کار سختی نیست. چه نیازی است این همه دشنام علیه یک زندانی رنج‌دیده نوشته شود. داوری در مورد این که چه کسی «مشنگ»‌و «عقب‌افتاده» و «شوت»‌ است به عقل و فهم زیادی احتیاج ندارد. درزی آنقدر شعور ندارد که بفهمد «سیکوپات» فحش و ناسزا نیست. نوعی بیماری است که باید آن را فهمید و درک کرد. از آن برای دشنام دادن استفاده نمی‌کنند.

به اطلاع این «کارگر سابق» که در دهه‌ی ۶۰ «با اسم دیگرى در چند کارخانه مشغول به کار بوده» و  مسئولان «بابصیرت» مجاهدین که هر از چندی به امثال این «کارگر سابق» و «دکتر فعلی» دستور کار برای نوشتن می‌دهند می‌رسانم که روز اول ماه مه مطابق با ۱۱ اردیبهشت است و نه اول اردیبهشت. سعید سلطانپور روز ۲۷ فروردین ۱۳۶۰ در مراسم عروسی‌اش دستگیر و روانه اوین شد و نمی‌توانست اول ماه مه در «خیابان‌های تهران» رژه برود و «پرچم سرخ» به دست گیرد و با تکان دادن آن «شور خاصی» برانگیزد.

هرچه جلوتر می‌رویم در همه‌ی زمینه‌‌ها، سقوط «زوج رجوی» که یکی در «اورسورواز» مستقر است و دیگری در «ناکجا آباد» مخفی است، تشدید می‌شود. دست‌وپا زدن‌های آن‌ها را که همراه با تهدید و هتاکی است و گاه از مرز بی‌شرمی فراتر می‌رود از همین منظر باید نگریست. در این نوشته به منظور تنویر افکار عمومی تنها به چند مورد تلاش‌ ناشیانه‌ی «ولی فقیه» سابقاً مستقر در بغداد، در زمینه‌ی جعل خبر می‌پردازم. چرا که ممکن است در آینده این‌جا و آن جا نیروهای سیاسی و یا رسانه‌ها فریب ...

پاییز ۱۳۶۷ تازه به سالن ۲ گوهردشت منتقل شده بودیم. هوشنگ محمدرحیمی یکی از نامه‌های پر مهر سهیلا (فرنگیس) خواهر کوچکترش را که در کشتار ۶۷ جاودانه شده بود به دستم داد. تاریخ نامه برمی‌گشت به تیرماه ۱۳۶۶. آن روزها کمتر چنین نامه‌هایی را به دست زندانی می‌رساندند. اما ظاهراً چون هم عباس و هم سهیلا زندانی و هر دو در گوهردشت اسیر بودند نامه پنج خطی را داده بودند. شاید هم از دست‌شان در رفته بود و آن را درست و حسابی نخوانده بودند.نامه خطاب به عباس برادر بزرگتر سهیلا بود. پس از اعدام سهیلا و مهری...

در پاییز ۱۳۶۷ در روزهایی که مردم میهن‌مان از کشتار وسیع زندانیان در زندان‌ها آگاه می‌شدند و خانواده‌ها خبر اعدام فرزندانشان را از قاتلان دریافت می‌کردند، فاجعه‌‌ی دیگری هم رخ داد که راز آن در هیاهوی کشتار زندانیان سیاسی و پنهانکاری عامدانه‌ی رهبری مجاهدین از پرده بیرون نیفتاد. در اواخر آبان و اوایل آذر ۶۷ بود که شبکه‌ی نفوذی‌های مجاهدین در رژیم، توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند. خبر آن، سال بعد ...

دیوار توالت۲ از همه‌ی توالت‌ها کوتاهتر بود و مزیت آن در این بود که زیر درش بسته بود و از بیرون، داخل توالت پیدا نبود. در حالی که بقیه‌ی توالت‌ها قسمت پایینی درشان باز بود و از آن جایی که داخل توالت پیدا بود، کسی نمی‌توانست خود را در آن‌ها دار بزند. فیروز با بستن یک سر طناب به لوله‌ی کوتاه سیفون توالت و گره‌زدن آن به دور گردن و زانوی چپ‌اش، دو دست خود را روی دیوار‌های اطراف توالت قرار داده و روی یک پا به هوا پریده بود و با تمام قوا، در حالی که پای بسته‌اش را روی هوا گرفته بود، روی آن پای دیگرش نشسته بود. این حرکت باعث فشار آوردن به گردنش شده و دست و پا زدن‌های بعدی نیز باعث انتقال هرچه بیشتر فشار پای بسته‌اش روی گردنش شده و سرانجام به خفه شدنش کمک کرده بود...

در شعر نصیر می‌شود بازتاب احساس زندانیان به هنگام سربرآوردن دیوار یأس در چشم‌انداز پس از کشتار تابستان ۶۷ را دید. همچنین رفت‌وبازگشت‌ها و پرسه‌ زدن‌های مدام شاعر میان دغدغه‌ها و اندوه‌ بی‌پایان، و دلداری دادن به خویش و هم‌بندان و راهی به امید جستن؛ در این اشعار موج می‌زند.  لحن او در این شعرها گاهی پچپچه‌وار است و گاهی انگاری نهیبی به خود و دوستان در زنجیرش می‌زند.

انتخاب سید ابراهیم رئیسی به ریاست بارگاه «امام رضا» که در تبلیغات شیعی معروف به «ضامن آهو» است به اندازه کافی گویا و روشنگر است. خامنه ای انتخاب های گوناگونی داشت اما یکی از بدنام ترین و بزرگترین جنایتکاران 4 دهه گذشته را به تولیت این «آستان» برمی گزیند که با هر تفسیری روی یزید بن معاویه را سپید کرده و برخلاف او به «اسیر کشی» پرداخت.

در تاریخ 18/3/93 به دعوت آقای صلواتی به اتفاق وکلای محترمم به شعبه 15 دادگاه انقلاب مراجعه کردم . در کمال ناباوری و حیرت شاهد درخواستی از سوی آقای صلواتی شدم که دلیل اصلی نگارش این نامه است. آقای صلواتی در حضور وکلای من اعلام داشتند که “نظر من حبس است اما پیشنهاد می کنم شما بروید و با کارشناسان وزارت اطلاعات مذاکره کنید.” و ادامه دادند “مگر مسئله شما این نیست که بروید فرانسه و فرزندانتان را ببینید و قلبتان را مداوا کنید.” بی تردید می دانستم که آنچه از من خواهند خواست، خلاف عقیده من خواهد بود. همانجا به وکیلم گفتم برای خودفروشی زمان برای من پیرمرد 74 ساله و بعد از آنچه بر من تا کنون روا داشتند، بسیار دیر هنگام است و بی فوت وقت پاسخ دادم “هرگز،هرگز.”

رضا رشیدی که بیانیه زندانیان سیاسی در گرامیداشت یاد عباس محمدرحیمی را امضا کرده‌است، یکی از قدیمی‌ترین زندانیان سیاسی پس از انقلاب ضد سلطنتی و جان به در بردگان کشتار ۶۷ است. او در سال ۵۹ دستگیر و پس از تحمل یک سال زندان پیش از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ آزاد شد و سپس دوباره دستگیر و پس از کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ آزاد شد. رضا رشیدی عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست کارگری ایران است . او یکی از دوستان عباس بود که در دوران بیماری عباس نیز بارها از او در بیمارستان عیادت کرد. رضا رشیدی که امروز مسعود رجوی با توسل به یک تشابه اسمی امضای بیانیه زندانیان سیاسی توسط او را منکر می‌شود و آن‌چه شایسته خودش است به دیگران نسبت می دهد تنها بیانیه زندانیان سیاسی را امضا نکرده است. او پیشتر دو یادداشت در ارتباط با عباس نوشته بود.

در این نوشته قصد تفسیر شعر و نگاه نصیر نصیری را ندارم بلکه می‌کوشم خوانندگان را با فضای ذهنی نصیر آشنا کنم.او معتقد بود شعر بایستی ساده باشد و به راحتی با مخاطب ارتباط برقرار کند. در شعر او عمیق‌ترین مفاهیم در ساده‌ترین کلمات بیان می‌شوند.درک عمیق زیبا نیست/ آن‌چه می‌شنوی / بانگ هنگ هماهنگ آهنگی‌ست / که به وسعت گوش‌های تو می‌رسد/ و در بی زمانی می‌میرد/ در تشریح زیبایی شاپرک‌ها/ به کرم کوچک حقیری می‌رسیم / و در ترکیب قله‌ها/ غبارهایی بی‌سخن کنار هم نشسته‌اند.

نیمه شب سپهر با محبت و اعتماد به نفسی شگرف همچون مادری که کودکش را می شوید روی تخت بیمارستان تن اش را پیش از آن که به سردخانه برده شود شست. پرستار بخش به احترام در حالی که قطرات اشک در چشمانش موج می زد به احترام گوشه ای ایستاده بود.برای توصیف عباس کافیست بگویم:«به تیزی تیغ و آرامی کبوتر بود/با ما و ماه/با سپیده و آه نسبت داشت/واشکش را می شد مثل آب یک چاه نوشید»

در طول یک ماه گذشته دستگاه «جنگ سیاسی» جماعت رجوی که همچون «ارتش سایبری بسیج» سپاه پاسداران عمل می کند و هدایت آن با مهدی ابریشم چی، محسن رضایی، محمدعلی توحیدی، قاسم جابرزاده، محمود ائمی، محمود احمدی، محمد اقبال و ... » است، تنها گذشته ی درخشان، مواضع سیاسی، و شخصیت انسانی عباس محمدرحیمی را زیر سوال نبرده است، آن ها کارزار کثیفی را هم علیه بیماری عباس محمدرحیمی راه اندازی کرده اند. ..

مسعود رجوی که همچنان می کوشد پرده بر سیاهکاری هایش بیافکند توجه نداشت که عباس محمدرحیمی به یکی از سرشناس ترین خانواده های مبارز ایران تعلق دارد و خود یکی از شناخته ترین زندانیان سیاسی دهه 60 ایران است و درافتادن با او و فرزندش که از کودکی رنج های بسیاری را متحمل شده بهای سنگینی را می طلبد. اما دلم به غارت رفته ست/با آن کبوتران که پریدند/با آن کبوتران که دریغا هرگز به خانه باز نگشتند.

آماج حمله قرار دادن خانواده شریف محمدرحیمی که دو دختر و دو پسر و یک نوه شان توسط جوخه های اعدام رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی به خاک افتادند زیرپا گذاشتن ابتدایی ترین اصول انسانی و اخلاقی است. 
خنجر خیانت مسعود و مریم رجوی در حالی بر پهلوی «مادر صونا» فرود می آید که او بربالین عباس مرگ فرزند برومندش را به انتظار نشسته است.

...الهی پس از پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۸ به حکم دفتر خمینی به ریاست دایره «سیاسی ایدئولوژیک» نیروی دریایی که متعاقباً در مردادماه ۱۳۶۲ «عقیدتی سیاسی» نام گرفت منصوب شد. با این حال وی اصرار دارد در مصاحبه‌ با رسانه‌ها این نهاد سرکوبگر را «انجمن اسلامی» بنامد؛ چرا که می‌خواهد خود را از شر بدنامی آن خلاص کند. پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی، به منظور تسلط روحانیت بر ارتش، دایره‌ی «عقیدتی سیاسی» تشکیل شد و به عنوان ارگان سرکوب، نیروهای آن عملاً به جای «حفاظت اطلاعات» به جاسوسی و پرونده‌‌سازی علیه وابستگان گروه‌های سیاسی و پرسنل ناراضی مشغول بودند.

پس از حمله‌ی اخیر نیروهای وابسته به رژیم به کمپ «لیبرتی» در عراق که منجر به کشته شدن ۲۴ تن از اعضای سازمان مجاهدین و ۳ سرباز عراقی و همچنین مجروح شدن نزدیک به ۲۰۰ نفر از مجاهدین و ۱۶ عراقی شد تعدادی از ناظران از جمله من، روی مسئولیت مشترک خامنه‌ای و مسعود رجوی در این کشتار، دست گذاشتند. مسعود رجوی که خود را در تنگنا می‌بیند، تعدادی از بالاترین مسئولان مذکر مجاهدین را که مورد اعتماد وی هستند با نام‌های مستعار میرزا ریزبین، سیاوش جعفری، مهدی فیض، هادی محسنی، حسن افتخاری، علیرضا مولانا، عارف شیرازی، محمود پهلوان، به صحنه آورد تا آن‌چه را که شایسته‌ی خودشان است به دیگران نسبت دهند. در روزهای آینده این لیست می‌تواند طولانی‌تر شود.

خروج نیروهای آمریکایی از عراق منجر به این می‌شود که من و شما در اروپا نیز امنیت نداشته باشیم. پیروزی بنیادگرایی در منطقه، امنیت اروپا و دنیا را مختل خواهد کرد. این یعنی کارت دعوت فرستادن برای عقب‌مانده ترین نیروهای موجود در دنیا. لشگرکشی آمریکا به عراق، بنیادگرایی را تقویت کرده است، اما بیرون آمدن نیروهای آمریکایی در این شرایط، منطقه و دنیا را با بحرانی عظیم مواجه می‌کند. این به معنای نفت و بنزین ریختن روی شعله‌های سرکش آتش بنیادگرایی است.

در این جنایت، خامنه‌ای ولی فقیه نشسته در تهران و مسعود رجوی «ولی فقیه» پنهان‌شده در «ناکجاآباد» هر دو سهیم‌اند. اولی عامل اصلی جنایت است و دومی زمینه‌ساز و تسهیل کننده‌ی آن. هر دو نیز بنا به تعریف خود، سرخوش از قربانیانی‌ هستند که جنازه‌هایشان کنار هم ردیف می‌شوند.   

حضور این «مربی کودک» در کشتارگاه اوین و در سیاه‌ترین سال‌های دهه‌ی ۶۰ و روزهایی که کودکان نابالغ با ساده‌ترین بهانه‌ها به جوخه‌‌ی اعدام سپرده می‌شدند گویای واژگونی مفاهیم در جمهوری اسلامی‌ است.

هرچند دهان به دهان شدن با رائفی‌پور و امثال او در شأن من نیست اما برای روشن شدن تاریخ میهن‌مان و به منظور پژواک صدایی که در راهروهای مرگ خاموش شد و بازگویی ویژگی‌های ناب نسلی که پرپر شد و مقاومت درخشانی که رقم زد از هیچ چیز فروگذار نمی‌کنم. به این ترتیب دانشجویان دانشگاه هنر و دیگر دانشجویان میهن‌مان می‌توانند از نزدیک ادعاهای من و او را که به نمایندگی از رژیم و دستگاه اطلاعاتی آن به میدان آمده مورد بررسی قرار دهند. تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد. این گوی و این میدان...

چهار سال قبل نامه‌ی آیت‌الله گلزاده غفوری به آیت‌الله منتظری را با عنوان «با آب دیگری وضو بسازید» منتشر کردم. http://pezhvakeiran.com/maghaleh-37440.html آن موقع به صفحه‌ی دوم نامه‌ی ایشان دسترسی نداشتم. در ششمین سالگرد درگذشت این دو، به انتشار متن کامل نامه می‌پردازم.

آقای اسماعیل خویی پس از مشاهده‌ی ادعاهای جعلی امیرعباس فخرآور به نقل از ایشان، توضیحی را نوشته و در فیس بوک با دستخط خودشان انتشار دادند تا مبادا «بچه‌پررو» ادعای جدیدی را به نقل از ایشان که در بستر بیماری است مطرح کند. در گفتگویی که من و یکی از دوستان مشترک، جداگانه با آقای خویی داشتیم ایشان تأکید داشتند که مطلقاً صحبتی از کتاب فخرآور در میان نبود. او تنها از من تاریخ دیدارم با خامنه‌ای را پرسید و من توضیح دادم. معلوم است که این دیدار در خرداد ۱۳۴۳ نبوده چون من تازه در سال ۱۳۴۴ به ایران بازگشتم و روز و ساعت دقیق آن را نیز چنانچه بگردم می‌توانم پیدا کنم.

عید ۶۳ که از راه می‌رسید، نمی‌دونم اگه نبود «کودکانه» فرهاد چه کار می‌کردم؟ سال سختی رو پشت سر گذاشته بودم، همه‌اش انفرادی، بازجویی، شکنجه، از رنجی به رنجی در می‌آمدم، و بعد زمستان، دوباره اوین، دوباره شکنجه، خوابیدن پشت در شعبه‌ی ‌بازجویی، سلول‌های انفرادی «آسایشگاه» که تازه افتتاح شده بودند و بعد اسیر شدن تو «قبر»‌ و «قیامت»‌ حاج‌داوود زیر چشم بند لعنتی دائمی که بندش از پشت، سرت رو مث یک گیره در خودش فشار می‌داد، سرپا ایستادن بدون خواب، توهم، احساس درد در سراسر بدنت و ... حس این که دائم زیر نظری و تحت کنترل، سکوت، صدای وحشتناک بلندگو، صدای نوحه، صدای درهم شکستن انسان‌ها همه و همه منو در خودم می فشرد. داشتم له می‌شدم اما «کودکانه»‌ی فرهاد منو می برد تا «بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادر بزرگ و کمی دلم وا می‌شد.

این کشتار بیش از هر چیز مبین عملکرد بیرحمانه‌ی نظامی بود که به جنگ انسانیت برخاسته است. گوشه‌ای از تأثیرات عمیق و دردناک این کشتار بر روی بازماندگان را می‌توان در شعر نصیر نصیری که پس از آن در زندان‌های گوهردشت و اوین سروده شد ‌دید.

در نوشته‌ی حاضر که تنها معرفی گوشه‌هایی از شعر‌ نصیر نصیری است تلاش می‌کنم از دریچه‌ی شعرهای گزینش شده‌ی او، شما را همراه خود به راهروها و دهلیزهای مرگ در زندان‌های گوهردشت و اوین برده تا به مدد تصاویر زیبا و بکر، نبرد نابرابری را که آن روزها بین مرگ و زندگی جریان داشت نشان‌تان دهم.

نصیر نصیری هم رفت و چه مظلومانه رفت. خبرش را یکی از دوستداران او در فیس بوک برایم نوشت. جوانی که گاه‌گاهی به او سر می‌زد از او در مورد من شنیده بود و می‌دانست یکی از دوستان وی هستم و در زندان سروده‌های او را از حفظ می‌کردم.هفت هشت ماهی از نصیر بی‌خبر بود تا این که در مراجعه به خانه‌‌ی او از بقال محله می‌شنود او برای همیشه رفته است. نصیری که می‌توانست بر قله‌ی شعر ایران پس از انقلاب بنشیند...

فخرآور در گفتگو با صدای آمریکا مدعی شد حزب توده و سازمان‌ چریک‌های فدایی خلق که هفت سال بعد تازه تأسیس شد مقدمات سفر خامنه‌ای به مسکو را فراهم کردند. از آن‌جایی که حدس می‌زنم «بچه‌پررویی» که نقش مأمور 007 را بازی می‌کند دیگر عکس‌های این دو را ندیده بقیه سناریو را از زبان او و به منظور تسهیل کار «جیمزباند» در قسمت‌های بعدی سریال می‌نویسم...

پیشتر در صفحه‌ی فیس بوکم توضیح دادم پس از برملا‌کردن یاوه‌گویی‌‌های امیرعباس فخرآور، اتحاد نامیمونی بین سیاه‌ترین باندهای سلطنت‌طلب، عناصر مشکوک و مجاهدین در فضای مجازی علیه روشنگری‌ من ایجاد شده است. به یکی از مقالاتی که توسط مسلم اسکندر فیلابی یکی از عروسک‌های «سنگین وزن» نمایش خیمه‌شب‌‌ بازی مسعود رجوی نوشته شده و در سایت این سازمان انتشار یافته توجه کنید.

بیش از دوسال از حضور فرحناز انامی یک زندانی سیاسی سابق مجاهد و یکی از وابستگان دستگاه اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی در سوئد می‌گذرد. در ۱۱ تیرماه ۱۳۷۳ وی به همراه مریم شهبازپور و بتول وافری کلاته پس از دستگیری در گفتگوهای مطبوعاتی که توسط باند سعید امامی و مصطفی کاظمی ترتیب داده ‌شد مدعی شدند که در ارتباط با مجاهدین خلق در ترور کشیش‌های مسیحی زنده‌یادان مهدی دیباج و تاتائوس میکائیلیان دست داشته اند. آن‌ها همین اعترافات را در دادگاه انقلاب اسلامی تکرار کردند.

در اولین ملاقات پس از کشتار ۶۷ وقتی رضا که دو برادرش در اوین به دار آویخته شده بودند به دیدار مادرش رفت در حالی که نمی‌توانست بغض‌اش را نگه دارد با چشمانی اشکبار خبر اعدام محسن و محمد را به مادر داد. مادر که به امید ملاقات و گرفتن خبر سلامتی فرزندانش به زندان آمده بود بدون آن که به روی خود بیاورد برای حفظ روحیه‌ی رضا در حالی که می‌خندید و سر تکان می‌داد مدعی شد که خبر دارم و به آنان افتخار می‌کنم و به رضا نهیب زد که خجالت بکش برای چی گریه می‌کنی؟ برخوردش آن‌قدر با آرامش و طمأنینه همراه بود که رضا باور کرده بود مادر پیشتر از اعدام فرزندانش مطلع شده است.

خسته، کوفته و درمانده، نزدیک در شعبه‌ هفت بازجویی در طبقه‌ دوم ساختمان دادستانی، روی زمین دراز کشیده بودم. اواخر شب بود. هنوز صدای شکنجه به گوش می‌رسید. یکی- دو شب بود که خواب به چشمم نیامده بود. تازه چشم‌هایم در حال گرم شدن بود که احساس کردم کسی پهلویم دراز کشید. سایه‌اش را دیدم. نمی‌دانم چقدر طول کشید، ولی مطمئناً زیاد نبود. یکباره احساس کردم که زمین زیر پایم به لرزه در آمده است. با هراس از خواب پریدم. بغل‌دستی‌ام دچار تشنج شده بود. سرش به عقب افتاده بود و خر و خر می‌کرد. دست‌پاچه شده بودم. نیم‌خیز شدم. ابتدا فکر کردم که دچار حمله‌ صرع شده است و خواستم کمکش کنم. نگاه کردم، دیدم پاهایش تا زانو باند‌پیچی شده و خون‌آلودند. ناگهان به خود آمدم. به سرعت متوجه‌ اشتباهم شدم. او سیانور خورده بود

همانطور که پیش‌بینی می‌شد جانیان قصد دارند به منظور پاک کردن حافظه‌‌ی تاریخی مردم، اوین سمبل چند دهه جنایت را به پارک و تفرجگاه تبدیل کنند چنانکه پیشتر لاجوردی «قصاب» تهران، محل اعدام و کشتار اوین را به باغچه تبدیل کرد.

تجربه نشان داده است که چیزی در رژیم تغییر نکرده و نمی‌کند، تنها چهره‌ها تغییر می‌کنند و بر ابعاد فاجعه افزوده می‌شود.

او به شکل شریرانه‌ای زندانبانان و شکنجه‌گران و قاتلان بهترین فرزندان این میهن را یک لبه‌ی قیچی و لبه‌ی دیگر آن را «انقلابیون زندان» معرفی می‌کند. چنانچه ملاحظه می‌کنید او مسئولیت قتل‌عام زندانیان را نیز به دوش زندانیان مقاوم می‌اندازد. در پاسخ به او چه بایستی گفت که حق قتل‌عام‌شدگان و «انقلابیون زندان» که بسیاری‌شان امروز زیر خروار‌ها خاک سرد و سیاه خفته‌اند و خانواده‌هایشان از هم پاشیده شد ادا شود؟ آیا غیر از این است که تنها یک «تواب»‌ فعال و دوآتشه‌ی زندان چنین کینه‌ای نسبت به «انقلابیون زندان» دارد؟

«الف. مینو سپهر» نام مستعاری است که یکی از عوامل وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی برای خود برگزیده است. وی در مقاله‌ای تحت عنوان «_ جنایات بقایای فرقه رجوی در ایران _ از ترور ندا آقا سلطان تا اسیدپاشی به روی زنان ( بخش نخست )» که ابتدا در وبلاگ اطلاعاتی «زنان در فرقه رجوی» انتشار یافت و سپس توسط «ایران اینترلینک» یکی دیگر از سایت‌های وابسته به دستگاه امنیتی رژیم در انگلستان باز نشر یافت کوشیده است تا جنایات فجیع صورت گرفته توسط «سربازان گمنام امام زمان» را به مجاهدین نسبت دهد.

پس از کشتار بیژن جزنی آن «جان شیفته» و ۶ فدایی خلق (به همراه دو مجاهد خلق کاظم ذوالانوار و مصطفی جوان خوشدل)  در تپه‌های اوین در ۳۰ فروردین ۱۳۵۴ و متعاقب آن خاموشی حمید اشرف آن فرمانده بزرگ که به «تیزی تیغ و آرامی کبوتر بود» و ۹ چریک‌ همراهش در ۸ تیرماه ۱۳۵۵، سرنوشت غمبار و عبرت‌آموزی برای سازمانی که روزی با عشق و رنج و فدا بنا نهاده شده بود رقم خورد که نسل برآمده از انقلاب خونبار مردم ایران نیز از تبعات آن برکنار نماند.

در میزگردی که با حضور من و مهرداد درویش پور در تلویزیون نوروز برگزار شد در دقیقه ۳۰ : ۱۵ توضیح دادم که در دوران انقلاب ضد سلطنتی گروه‌های سیاسی یا رهبری خمینی را پذیرفتند و یا به آن‌ها تحمیل شد.
و در دقیقه ۳۰ : ۱۹ در کنار نام بردن از دیگر گروه‌های سیاسی توضیح دادم حتی سازمان چریک‌های فدایی خلق هم رهبری خمینی را پذیرفته بود و تأکید کردم البته به آن‌ها تحمیل شده بود . در دقیقه ۳۳ به بعد این گفتگو راجع به این موضوع بیشتر توضیح دادم.
کیانوش توکلی یکی از وابستگان سابق سازمان «فداییان اکثریت» ابتدا در نوشته‌ای شریرانه در ایمیل لیست درونی‌شان درخواست لشکر کشی و صدور بیانیه علیه من توسط رفقای سابق‌‌اش را داد که با بی محلی کامل آنان روبرو شد. چرا که بهتر از او می‌دانستند نبایستی گز نکرده وارد این میدان شوند

برای کسانی که به خاطر سیاهکاری‌های رهبری مجاهدین و دافعه‌ی اقدامات خائنانه‌ و ضد حقوق بشری آنان ممکن است فریب ادعاهای گردانندگان این سایت را بخورند و به دامان جنایتکاران حاکم بر کشورمان بغلتند ذکر دو موردی را که در روزهای اخیر اتفاق افتاده ضروری می‌دانم. با این امید که به آن‌ها کمک کند تا راه را از چاه تشخیص دهند.

مسعود رجوی به عنوان رهبر عقیدتی یک سازمان توتالیتر و تمامیت‌خواه بیشتر از نظام جمهوری اسلامی و رهبرانش از نمایش فیلم «آن‌ها که گفتند نه» که به افشای جنایات رژیم جمهوری اسلامی در زندان‌های دهه‌ی ۶۰ و به ویژه کشتار و قتل‌عام ۶۷ و دادخواهی ایران تریبونال می‌پردازد، سراسیمه شده است.

نیروهای سیاسی مدافع و یا حامی خمینی نبودند. آن‌ها با شاه دشمنی داشتند. ساختار فکری نیروهای سیاسی ایرانی از بنیاد نادرست بود. آن‌ها درک و تعریف درستی از ترقی خواهی و ارتجاع نداشتند. برای همین خمینی را بطور نسبی در سمت جبهه ترقی خواهی و انقلاب، و شاه را در جبهه ارتجاع می‌دیدند. شاه دشمن خلق بود و خمینی در جبهه خلق.

با تلاش‌های حسن تردست، ریحانه‌ جباری که در دفاع از خود در مقابل تجاوز به عنف یک مأمور اطلاعاتی رژیم را از پای در آورده بود به دار آویخته شد و حسن حشمتیان یکی از متجاوزان و قاتلان کودک خردسال لیلا فتحی به خاطر وابستگی خانواده‌اش به نظام، از مجازات رهید. به این ترتیب لکه ننگ دیگری بر دستگاه قضایی رژیم ماند و قاضی تردست در جنایت دیگری سهیم شد.

هر دو نفر (مسئولان مجاهدین) با دستخط خودشان خطاب به مسئولانشان محسن رضایی و محمد سید‌المحدثین شدیداً‌ موضوع را تکذیب می‌کنند. بالاترین مسئولان مجاهدین به دستور رهبری این سازمان، دستخط‌ این دو نفر را بدون آن که من طلب کرده باشم و یا انتظار آن را داشته باشم برخلاف رویه‌ی معمول‌شان در اختیار من گذاشتند که موجب حیرتم شد. بعید می‌دانم حداقل در دو دهه‌ی گذشته، چنین کاری از مجاهدین سرزده باشد و دستخط به کسی داده باشند. من در این رابطه یک استثنا هستم و نشان از سطح  اعتماد آن‌ها به من و مرزبندی‌ قاطعم با رژیم دارد. این را مقایسه کنید با دروغ‌های عجیب و غریبی که در طول بیست ماه گذشته در مورد گذشته‌ی من مطرح می‌کنند تا به کنه انحطاط اخلاقی این افراد و سقوطی که کرده‌اند پی‌ ببرید.

محمد حسن منطقی بروجردی نه تنها روحانی خود خوانده نیست بلکه درس‌آموخته‌ی مکتب مهدوی کنی رئیس مجلس خبرگان رهبری و داماد حبیب‌الله مباشری معاون دانشجویی دانشگاه امام صادق است.

http://fararu.com/fa/news/217176/

زهرا (محبوبه) مباشری رئیس پیشین دانشگاه الزهرا که پس از زهرا رهنورد به این پست گماشته شد همسر وی بوده که ظاهراً از وی بصورت غیابی طلاق گرفته است.

در میان مجاهدین و اعضای شورای ملی مقاومت و هواداران آن ها در داخل و خارج از کشور کسی نیست  به اعضای این «ستاد» و رهبر عقیدتی و «رئیس جمهور برگزیده مقاومت» و «فرهیختگان» گرد آمده در «شورای ملی مقاومت» خاطر نشان کند که «مدارس عالی» کشور بیش از 34 است که چهره در نقاب خاک کشیده اند و پس از «انقلاب فرهنگی» در سال 1359 دیگر وجود خارجی ندارند که شما دانشجویان «اشرف نشان» چنین «مدارسی» را به قیام دعوت می کنید. آیا صدور چنین اطلاعیه هایی نشان از آن ندارد که مسئولان «ستاد اجتماعی مجاهدین در داخل کشور» در «غار» زندگی می کنند و با تحولات داخلی بیگانه اند؟

مسعود رجوی در دوران قدرت حزب بعث و فرماندهی صدام‌حسین بر عراق، قادر به ترک این کشور نبود. صدام حسین چنین اجازه‌ای به او نمی‌داد. وی طی سال‌های گذشته صدها میلیون‌ دلار تسلیحات، سوخت، تجهیزات مختلف، آذوقه، مواد دارویی، پول نقد را به همراه بالاترین آموزش‌های نظامی و اطلاعاتی از طریق فرماندهان نظامی و اطلاعاتی عراق در اختیار مجاهدین قرار داده بود و حالا نمی‌پذیرفت در شرایطی که موجودیت او و حزب بعث و دولتش به خطر افتاده و کلیه‌ی اعضای خانواده‌اش به همراه رهبران حزب بعث در عراق به سر می‌برند، مسعود رجوی صحنه را ترک کند و جان خود را نجات دهد. این حرکت در نگاه او ضمن آن که خیانت محسوب می‌شد، برباد دادن امکانات عراق نیز معنا می‌شد. این چیزی نبود که صدام حسین به راحتی از آن چشم‌پوشی کند.

پس از اعدام بیرحمانه‌ی ریحانه جباری و خشم و انزجار عمومی در داخل و خارج کشور، هدایت‌گران پشت پرده، تلاش جدیدی را آغاز کردند. این بار می‌کوشند از مقتول چهره‌ی یک «عاشق دلخسته» و یک پدر مهربان و فداکار و یک فرد «ارزشی» بسازند. به توصیه‌ی مقامات امنیتی با راه‌اندازی یک وبلاگ کوشش می‌شود از « مرتضی سربندی» متجاوزی که جان خود را از دست داده، چهره‌ی «شهید مظلوم» بسازند.

از نظر من در جریان درگیری بین نیروهای مجاهدین و کرد در سال ۱۳۷۰ قطعاً نیرو‌های کرد و از جمله غیرنظامیان به همراه نیروهای مجاهد کشته شده‌اند. این طبیعت ظالمانه‌ی هرجنگی است. از سوی دیگر تردیدی نیست که در خلال‌ جنگ‌ها و درگیری‌ها، اقدامات انتقام‌جویانه و بیرحمانه صورت گرفته و می‌گیرد و یکی از دلایل زشتی جنگ این واقعیت است.

مسئولان مجاهدین در روزهای اخیر در کال کنفرانس‌هایی که برای هواداران این سازمان می‌گذارند نویسنده را به خاطر طرح پرسش‌هایی که در پی می‌آید زمینه‌ساز کشتار مجاهدین در عراق معرفی می‌کنند. سال گذشته نیز چنین  ادعایی را پس از حمله‌ی نیروهای رژیم به اشرف مطرح کردند. این بار هم مدعی‌شده‌اند چنانچه در آینده کشتاری از مجاهدین صورت گیرد نویسنده و دیگر منتقدان مجاهدین زمینه‌ساز آن هستند!

مصداقی، آیت‌الله بهشتی را نیز به عنوان رئیس دستگاه قضایی متهم می کند که نقش اساسی در انحراف پرونده و اعدام بی‌گناهان داشت. او در توضیح بیشتر می‌گوید: «قدوسی با اعمال نفوذ و زیر پاگذاشتن قانون اساسی مصوب خودشان، موسوی تبریزی را که متهم اصلی این پرونده بود به عنوان قاضی از تبریز به آبادان فرستاد تا پرونده را از مسیر اصلی منحرف کند و نقش روحانیت در این جنایت را بپوشاند. تکبعلی‌زاده تنها عامل دستگیر شده‌ این فاجعه که پس از پیروزی انقلاب به فرمان "غلامحسین جمی"، نماینده خمینی و امام جمعه و "سید محمدکاظم دهدشتی" مؤسس حوزه علمیه آبادان از زندان آزاد شده بود،

نظام ولایت فقیه همه‌چیزش «نوبر» است؛ حتی «مدافعان حقوق بشر» و «حقوق کودک» آن. وقتی وزیر دادگستری، مصطفی پورمحمدی یکی از بزرگترین جنایتکاران علیه بشریت و عضو هیئت کشتار زندانیان سیاسی در قتل‌عام ۶۷ است؛ وقتی پیش از او مرتضی بختیاری دادستان پیشین انقلاب اسلامی شهرهای تربت حیدریه ، کاشمر، بیرجند، قائن و نهبندان و مشهد و همکار لاجوردی وزیر دادگستری بود؛ و قبل‌تر اسماعیل شوشتری رئیس سازمان زندان‌ها هنگام کشتار ۶۷ ، شانزده سال این سمت را در دولت‌های رفسنجانی و خاتمی عهده‌دار بود؛ وقتی علی رازینی از جمله بنیانگذاران «کمیسیون حقوق بشر اسلامی» است؛ تجعب آور نیست مظفر الوندی شخصیت شناخته‌شده‌ی «حقوق بشر» کشور شود.

قبرستان خاوران، گورستانیست در جنوب شرقی تهران که در ابتدا محل دفن ارامنه و هندو‌ها بود. بعد از انقلاب و اعدام‌های سال‌های دهه ۶۰، حکومت تصمیم گرفت بسیاری از این اعدام شدگان را در این قبرستان دفن نماید. این افراد در ابتدا شامل بهاییان و اعضای مجاهدین خلق می‌شدند. به تدریج و خصوصا در سال ۱۳۶۷ و پس از قتل عام گسترده زندانیان که نزدیک به ۴هزار نفر یا بیشتر از آن تخمین زده می‌شود، به تدریج کشف شد که در این قبرستان، گورهای دسته جمعی نیز وجود دارد. نگاه حکومت به این قبرستان بسیار منفی بوده و همیشه سعی در ایجاد تبلیغات منفی پیرامون وی یا پنهان کردن آن دارد. تخریب این گورستان به دفعات متعدد و در ابعاد بزرگ و کوچک صورت می‌گرفته است، تا جایی که آیت الله منتظری نیز به این مساله اعتراض کرده و از لزوم احترام به مردگان سخن گفت.

نظام سیاسی حاکم بر ایران از همان ابتدای به قدرت رسیدن در اواسط بهمن‌ماه ٥٧ پایه‌های خود را بر تبعیض‌های هویتی، مذهبی و جغرافیایی استوار نموده که خشونت با زندانیان به ویژه دگراندیشان و فعالین سیاسی شاید نخستین برآیند چنین تبعیض‌هایی باشد که اعدام‌های موسوم به دهه‌ی شصت را رقم زد. بنابه آمار نهادهای مدافع حقوق‌بشر از ابتدای انقلاب تا مهرماه ٦٧ حداقل ٧١٣ زندانی سیاسی در بیست زندان‌کُردستانات اعدام گشته‌اند که از این مجموع سهم زندان‌کرمانشاه، سنندج، ارومیه و ایلام به ترتیب ٢٠٦، ١٦٣، ١٣١ و ٤٥ نفر می‌باشد.البته این تعداد زندانی اعدام‌شده از اعضای احزاب ملی‌گرای دمکرات و کومله نبودند اما بدون شک اکثریت قریب به اتفاق آنان کُرد بوده‌اند.

در پاییز ۱۳۶۷ در روزهایی که مردم میهن‌مان از کشتار وسیع زندانیان در زندان‌ها آگاه می‌شدند و خانواده‌ها خبر اعدام فرزندانشان را از قاتلان دریافت می‌کردند، فاجعه‌‌ی دیگری هم رخ داد که راز آن در هیاهوی کشتار زندانیان سیاسی و پنهانکاری عامدانه‌ی رهبری مجاهدین از پرده بیرون نیفتاد. در اواخر آبان و اوایل آذر ۶۷ بود که شبکه‌ی نفوذی‌های مجاهدین در رژیم، توسط وزارت اطلاعات دستگیر شدند. خبر آن، سال بعد و در جریان مصاحبه‌‌ی مطبوعاتی وزیر اطلاعات محمدی ری‌‌شهری و اعترافات دستگیر‌شدگان از طریق رادیو و تلویزیون و روزنامه‌های دولتی انتشار یافت.

در گزارش ۹۳، منظورم از پاراگرف «فرد «خوشنام» و «مبارزی» که در آلمان با «دخترخوانده‌»‌اش که امانت مجاهدین بود ازدواج کرد و ...» هرمز نوایی صفایی مسئول «اتحاد زندانیان سیاسی- در تبعید» از سینه‌چاکان فعلی رهبری عقیدتی مجاهدین است. مسئولان وی به خوبی در جریان امر و تنشی که این فرد در بین هواداران مجاهدین در هامبورگ به وجود آورد هستند و به همین دلیل در این رابطه فعلاً سکوت اختیار کرده‌اند. هرچند رهبری عقیدتی مجاهدین به هیچ پرنسیبی پایبندی نیست. چنانکه سال گذشته در سایت «ایران افشاگر» کوشیدند علیرضا یعقوبی را که علیه خودشان شکایت کرده بود و بعد به آغوش روحانیت و دستگاه اطلاعاتی بازگشته بود سفید کنند.

بررسی و تعمق درباره‌ی سرنوشت «مسعود دلیلی داخل»، ما را با ماهیت یکسان عملکرد خامنه‌ای و مسعود رجوی در ارتباط با «فداییان» و سینه‌چاکان «رهبری» آشنا می‌کند. خامنه‌ای به رفسنجانی که پس از مرگ خمینی، او را برکشیده و به مقام ولایت فقیه رساند بی‌وفایی کرد و احمد صدر حاج‌سیدجوادی را که مجاناً وکالت او را در زمان شاه به عهده گرفته بود در نهمین دهه‌ی عمرش به زندان افکند و به شلاق محکوم کرد. هنگامی که در جریان قتل‌های زنجیره‌ای به مخمصه افتاد «سعید جان» امامی را قربانی کرد، همسر وی را به اسارت برد و از او به زور شکنجه، اعتراف گرفت که هر دو بهایی و بهایی‌زاده و جاسوس اسرائیل و موساد و سیا بودند و انحرافات شدید جنسی و اخلاقی داشتند.

بنا به ادعای سخنگوی مجاهدین، مسعود رجوی با وجود برخورداری از تیم‌های حفاظتی متعدد و پناهگاه ضد بمب و ... از ترس کشته شدن توسط «یک تیم ترور» که «از جانب خامنه‌ای» به عراق «اعزام شده بود» در «همان حوالی سال ۲۰۰۳» از این کشور می‌گریزد. علیرضا جعفرزاده تأکید می‌کند «مسلماً آقای رجوی الان در عراق نیست.» این گفتگو در شهریور ۱۳۸۷ صورت گرفته است. لینک تصویری قسمت مربوطه را در آدرس زیر ملاحظه کنید:‌ http://www.youtube.com/watch?v=_8i4b9YpR7g

در مقاله‌ی مسعود رجوی و «پرفسور راج بالدو» و جایزه «خدمات بشردوستانه بین‌المللی» توضیح دادم چگونه در سال ۱۳۶۳ هواداران مجاهدین در دهلی نو، «پروفسور راج بالدو» را به تور انداختند و او راضی شد با کمترین هزینه و قیمت، جایزه‌ای را دست‌‌ و پا کرده و به مسعود رجوی که در حسرت دریافت یک جایزه ی بین‌المللی بود اهدا کند. و پس از گذشت چند ماه، مجاهدین با چه النگ و دولنگی او را از دهلی نو به پاریس آورده و در مراسمی به یادماندنی لوح مربوطه را شخصاً به مسعود رجوی اهدا کرد

«در آن دوران وقتی نوشته میشد مثلا «از فرماندهان عملیاتی تهران» فرض بر این بود که وی در ایران است و از آنجا مطلبی را فرستاده و کلا تلاششان این بود که نشان دهند در ایران چیزکی وجود دارد و حتی شعر هم می فرستند...در آن دوران من باصطلاح فرمانده نظامی منطقه(کردستان) بودم ... و نکته برجسته راجع به موضوع مورد بحث اینکه در رژه ای که بنام رژه پیشمرگه برگزار شد (مثلا بزرگترین آکت نظامی آن دوران که شعار ایران رجوی رجوی ایران هم در آن سر داده شد و با چیدن افراد، آنرا بر بالای تپه ای نوشتیم) من فرمانده عملیات داخل (داخل مرزهای ایران) معرفی شدم و مثلا چون فرمانده کل عملیات نظامی داخل ایران بودم، بعنوان فرمانده ! محل فرماندهی در کردستان است....ضمنا عکس این رژه و عکس ۴ فرمانده ارشد! منطقه و ایران که اینجانب! یکی از آنها بودم در نشریه مربوطه در تابستان سال ۶۴ چاپ شد...»

 تیم‌ملی فوتبال ایران در حالی که برای صعود به جام جهانی نیاز به سه پیروزی پیاپی داشت و دوبازی آخر در زمین تیم‌های قطر و کره‌جنوبی رقبای اصلی ایران برگزار می‌شد با بحران عجیبی روبرو گردید که می‌توانست کمر هر تیمی را بشکند. مهدی رحمتی و هادی عقیلی دو بازیکن اصلی تیم ملی که کمترین شانسی برای حضور ایران در جام جهانی قائل نبودند و در دو گلی که ایران در بازی با لبنان و ازبکستان دریافت کرد مقصر اصلی بودند در اقدامی فرصت‌طلبانه اعلام کردند که در سه بازی آخر تیم ملی حضور نخواهند یافت تا بعد از عدم راه‌یابی تیم ملی به جام جهانی و اخراج کی‌روش دست بالا را داشته باشند و به باج‌خواهی‌های بعدی ادامه دهند.

چرا بایستی اجازه دهم وقتی تنور زندان و زندانی داغ است، افراد با فرصت‌طلبی نان خود را به آن بچسبانند و تحت عنوان دفاع از حقوق زندانی، به تطهیر خمینی این دشمن و قاتل بزرگ زندانیان سیاسی بپردازند. آیا تحریف تاریخ میهن‌مان و چهره‌ی انسانی بخشیدن به خمینی بزرگتر از ضرب و شتم ده‌ها زندانی بند ۳۵۰ نیست؟

...پس از آن که صادق لاریجانی با صدور حکمی غلامحسین اسماعیلی را به جای علیرضا آوایی به عنوان رئیس کل دادگستری استان تهران و رئیس شعبه اول دادگاه تجدیدنظر تهران منصوب کرد، اظهار‌نظرهای متفاوتی راجع به علیرضا آوایی در فضای مجازی انتشار یافت صادق لاریجانی در حکم خود تأکید کرده است آوایی «به لحاظ تجارب طولانی در امر قضا حسب درخواست دادگاه عالی انتظامی قضات به عنوان مستشار دادگاه عالی انتظامی قضات منصوب شد. لازم به یادآوری است که در حال حاضر ریاست «دادگاه عالی انتظامی قضات» با حسینعلی‌ نیری رئیس هیئت کشتار زندانیان سیاسی در سال ۶۷ است.

...در هیچ کشور دیگری سراغ ندارید که فوتبال کشور "چنین" رابطه‌ای با دستگاه قضایی داشته باشد. منتهی اعضای این کمیته و قضات آن به تنها چیزی که کار ندارند فساد گسترده در فوتبال است. در تاریخ ۳۰ فروردین ۱۳۸۸ روزنامه‌ی دنیای اقتصاد به نقل از خبرگزاری مهر به پیگیری موضوع دوشغله‌ها در ورزش از سوی سازمان بازرسی کل کشور اشاره کرد. به ترکیب اعضای کمیته انضباطی و کمیته استیناف و ارتباط‌شان با دستگاه قضایی توجه کنید...

...از جامعه‌ای که در آن مداحان و وعاظ تبدیل به خطیبان سیاسی می‌شوند و لومپنیسم بالا و پایین جامعه‌ی را در می‌نوردد نمی‌شود انتظار داشت که استادیوم‌های فوتبالش محل نزاکت و ادب باشد. اگر در گذشته‌های دور به صورت بسیار محدود و استثنایی در استادیوم‌های ورزشی از فحش‌های رکیک استفاده می‌شد** امروزه کاربرد رکیک‌ترین شعارها در استادیوم‌های فوتبال امری همگانی است. شعارهایی که در استادیوم‌های فوتبال علیه بازیکنان و مربیان و داوران داده می‌شود غیرقابل تصور است. در این زمینه تنها به چند نمونه اشاره می‌کنم...

روحانیت پس از در اختیار گرفتن تمامی اهرم‌های سیاسی و قضایی و مقننه و فرهنگی کشور و تصدی پست‌های امنیتی و نظامی، به سینما و ورزش و ... هم دست‌درازی می‌کند. در زمینه‌ی ورزشی با حضور حجت‌الاسلام علیپور در هیأت رئیسه‌ی فوتبال نقش‌آفرینی روحانیت در فوتبال به سطح جدیدی ارتقا پیدا می‌کند. دکتر خدابخش مدیرکل اداره ورزش وجوانان استان اصفهان از نقش کلیدی روحانیت در توسعه ورزش می‌گوید:‌ «مردم کلام حق را زبان روحانیت می‌شنوند و روحانیون می‌توانند مردم را به سمت ورزش سوق دهند تا جمعیت هفت درصدی ورزشکار کشور به هفتاد درصد ارتقاء یابد.» ...

مجاهدین در ماه اردیبهشت ۱۳۶۳مدعی بودند که مسعود رجوی جایزه‌ی «صلح» این «مجمع» را دریافت کرده و در مهرماه ۱۳۶۳ مدعی شدند که جایزه‌ی «خدمات بشردوستانه بین‌المللی» که متفاوت از اولی است به او اهدا شده! نه مجاهدین و نه «هیئت گزینش مجمع ائتلاف ملی هند» نمی‌دانستند به سوژه‌ی مورد نظرشان کدام جایزه را اهدا کرده‌اند؟! در سال ۱۳۶۳ هواداران مجاهدین در دهلی نو، «پروفسور راج بالدو» را به تور انداختند و او راضی شد با کمترین هزینه و قیمت جایزه‌ای را دست‌‌ و پا کرده و به مسعود رجوی اهدا کند. به این ترتیب «روغن چراغ ریخته نذر امامزاده شد». خدا را شکر که مسعود رجوی در ازای این لطف و کرامت مجبور نشد «به خال هندویش بخشد سمرقند و بخارا را» و تنها «دل بدان دو سنبل هندو» نهاد.

وی که همچنین مشاور قضایی رئیس کل دیوان محاسبات کشور هم بود در آبان ۸۸ در مورد سحر و جادو در فوتبال ایران و نحوه‌ی برخورد کمیته‌ی انضباطی با آن گفت: «معمولاً همه باشگاه‌ها با افرادی که در سحر و جادو دستی دارند در ارتباط هستند و مبالغ کلانی به آن‌ها می‌پردازند. هر باشگاهی که درآمد بیشتری از تماشاگران حرفه‌ای خود به دست می‌آورد، جادوگران و ساحران قویدست‌تری را به استخدام خود در می‌آورد. البته باید توجه داشت که کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال در این مورد بسیار سختگیر است و اگر برای ما اثبات شود كه باشگاهی با جادوگر ارتباط دارد، برایش شش ماه تا دو سال محرومیت در نظر می‌گیریم.دلیل این امر هم آن است که برای ما مسلّم شده که جادو در فوتبال تاثیر دارد و موضوعی ناجوانمردانه است...

گسترش روزافزون اعتیاد در حاکمیت جمهوری اسلامی و کسب رتبه‌ی اول معتادین در دنیا توسط ام‌القرای اسلام، دامان جامعه‌ی فوتبال ایران را هم گرفت. بزرگترین فوتبالیست‌های تیم ملی و استعدادهای شگرف فوتبال ایران در دام اعتیاد اسیر شدند. مجتبی محرمی، کریم باوی، ناصر محمدخانی، مهدی فنونی‌زاده، شاهین بیانی، جعفر مختاری فرد، رضا رجبی و ... تنها نمونه‌هایی چند از این معضل بزرگ هستند. تیم ملی دهه‌ی ۶۰ ایران در پای اعتیاد به زانو در آمد. در سال‌های بعد علاوه بر استعمال تریاک و هروئین مصرف مواد مخدر صنعتی در میان فوتبالیست‌ها غوغا می‌کرد. علی اکبریان که به خاطر حمل شیشه و کراک به اعدام و سپس حبس ابد محکوم شد آخرین نمونه‌‌ی این پدیده‌ی شوم نیست. کاظمی یکی از خبرنگاران ورزشی در یگ گفتگوی رادیویی از اعتیاد بیش از ۱۰۰ ملی‌پوش سابق فوتبال ایران به انواع مواد مخدر خبر می‌دهد

در این گفتگوی سفارشی و طراحی‌شده، گردانندگان «سایت جماران» زمینه‌‌ی لازم را برای سید‌محمد موسوی بجنوردی فراهم می‌کنند تا او به نیابت از «بیت‌‌امام» حملات تنظیم‌شده‌ای را علیه آیت‌الله منتظری سازمان دهد و ضمن مبرا جلوه دادن خمینی این مظهر خشونت از جنایات صورت گرفته در دهه‌ی اول انقلاب، آیت‌الله منتظری را مسئول این همه بی‌قانونی و جنایت و قساوت و شرارت نشان دهد. حال آن‌که همه‌ی ما شاهد بودیم آیت‌الله منتظری به یک اشاره‌ی خمینی از جانشینی کنار گذاشته شد و به دستور میرحسین موسوی عکس‌هایش از ادارات دولتی پایین کشیده شد و به فرمان عبدالله ‌نوری دیوار خانه‌اش خراب شد. او دارای موقعیتی نبود که بتواند برخلاف میل و اراده‌ی خمینی کاری کند.

مریم امیرکمالی متولد ۱۳۶۲دختر یک زوج معروف ایرانی – لبنانی است. پدرش محمد مهدی امیرکمالی نائب رئیس شورای بازرگانی ایران و لبنان است. مادرش یکی از شاگردان ممتاز مصطفی چمران بوده که دوره‌های نظامی، چریکی و جنگ‌های نامنظم را نزد وی دیده است. در منطقه شیعه نشین جنوب بیروت به دنیا آمده و در آذرماه ۱۳۹۰ همراه پدرش به ایران سفر کرده است. فارغ‌التحصیل رشته روانشناسی دانشگاه «ای یو وی» است و علاوه بر مدلینگ و طراحی لباس، مدیر پوشاک اتاق بازرگانی ایران و لبنان هم هست

مرتضی فهیم کرمانی صادر کننده‌ی اولین حکم ترور، سنگسار و قطع دست ایرج مصداقی فهیم کرمانی که با داشتن نمایندگی از سوی خمینی و منتظری در مقام حاکم شرع و رئیس دادگاه انقلاب از قدرت زیادی در کرمان برخوردار بود به منظور یکه‌تازی در شهر و حذف رقبا از هیچ جنایتی فروگذار نمی‌کرد. از آن‌جایی که در فضای سیاسی و اجتماعی سال ۱۳۵۹ امکان دستگیری و صدور حکم اعدام مخالفین و رقبا را نداشت به ترور و قتل روی آورد. فهیم کرمانی در زمستان ۱۳۵۹مخفیانه علی فدایی دبیر آزاده و انقلابی را که در دوران شاه تصنیف‌ها و ترانه‌های معروفی هم اجرا کرده بود و از محبوبیت زیادی در آموزش و پرورش کرمان برخوردار بود به عنوان مفسد فی‌الارض محکوم به اعدام کرد و دستور ترور او را به عوامل تحت امرش داد

عبدالله تفرشی مدیر عامل شرکت صدرا سیستم پاسارگاد از نزدیکان محمد رویانیان است. ارتباط او با رویانیان به بعد از انقلاب و تشکیل کمیته‌های انقلاب اسلامی برمی‌گردد. تفرشی رئیس کمیته انقلاب اسلامی کرج بود و رویانیان رئیس کمیته انقلاب اسلامی نور بود. این دو از طریق روابط بین کمیته‌ها و سرکوب مردم با هم آشنا شدند. تفرشی بعدها در هیئت فوتبال کرج و تیم فوتبال مهر کرج مسئولیت داشت و در دوران ریاست غفوری فرد بر سازمان تربیت بدنی از کشور خارج شد.

موسوی تبریزی از همان فردای پیروزی انقلاب ضد‌سلطنتی یکی از پیگیران اصلی سرکوب نیروهای سیاسی بود و کوچکترین لغزشی در این رابطه را بر‌نمی‌تابید. وی سخنگوی جمعی بود که به دیدار خمینی با مسعود رجوی و موسی خیابانی در بهار ۱۳۵۸ اعتراض داشت. دیداری که به نوبه‌ی خود می‌توانست از سطح درگیری‌ها بکاهد. خود او در این زمینه در گفتگو با نشریه «یادآور» اعتراف کرده و می‌گوید...

رویانیان، از سال ۱۳۸۶ از آن‌جایی که مازندرانی بود و روابط نزدیکی با رحیم‌مشاعی داشت با حکم محمود احمدی نژاد به عنوان رئیس ستاد مدیریت حمل و نقل و سوخت کشور انتخاب شد و همزمان مدیر عامل شرکت حمل و نقل ریلی کشور نیز بوده است.

او به عنوان یکی از افراد باند احمدی‌نژاد در جریان جنبش سبز به دشمنی با مردم پرداخت و گفت:

«یک عده آشغال می‌گویند این رهبر، نظام و قانون را باید تغییر داد، ما مگر مرده‌ایم، کسانی که با اوباما، بوش، مبارک نامبارک دستشان در یک کاسه بوده، مگر می‌گذاریم در این کشور علی تنها بماند، شهدا و خانواده شهدا اجازه نمی دهند.»

اگر اعدام‌های صورت گرفته در ماه‌های اول انقلاب را «اعدام‌های کور» و با هدف انتقام گیری از مقامات لشکری و کشوری نظام پادشاهی تلقی کنیم و یا این گونه اعدام‌ها را خصیصه‌ی «انقلاب» معرفی کنیم و دلیل آن را ایجاد محیط رعب و وحشت به منظور جلوگیری از سازماندهی مجدد نیروهای سلطنت و «ضد‌انقلاب» بدانیم، اما اعدام خانم پارسای برخلاف دیگر اعدام‌ها و از جمله‌ی اعدام ظالمانه‌ی دکتر عباس‌خلعتبری وزیر امورخارجه و دکتر عاملی تهرانی وزیر اطلاعات و جهانگردی، خصیصه‌ی ایدئولوژیک و «زن ستیزانه» داشت و آگاهانه و با «آینده‌نگری» صورت گرفت. به همین دلیل است که دشمنی با او همچنان ادامه دارد.

یونسی مانند کلیه‌ی حکام شرع، مسئولان قضایی دهه‌ی ۶۰، بازجویان، شکنجه‌گران و ... که در ارتباط با جنایات دهه‌ی شصت مورد پرسش قرار می‌گیرند و یا به نقل خاطره و  نگارش زندگینامه می‌پردازند، دروغ می‌گوید. در این مورد خاص هم که وی از اساس شرکت خود را در دادگاه اعضای نظامی حزب توده انکار می‌کند و ورود خود به دادگاه انقلاب ارتش را پس از پایان محاکمه‌ی این افراد اعلام می‌کند، دروغ می‌گوید.

عابدینی در طول سال‌های گذشته از قبل فوتبال به ثروت هنگفتی رسیده است. او سه خانه‌ی ویلایی در لواسان دارد که دو همسرش و پسرش حسین در آن‌ها زندگی می‌کنند. همسر دومش را در دورانی که مدیرعامل پرسپولیس بود گرفت و می‌گویند همسر سومی هم اختیار کرده است. هرچه وضع مالی‌‌اش بهتر می‌شود به تعداد زنانش می‌افزاید. وی سرمایه‌گذاری زیادی در داخل کشور و دوبی دارد. همسرانش خریدهایشان را از دبی می‌کنند و در سال به سفرهای خارجی متعدد می‌روند.

مریم رجوی و اقبال به شیوه‌ی مألوف مجاهدین، در مورد کمک‌های میناچی به این سازمان در سال ۱۳۵۸ روضه خواندند. بدون این که اشاره کنند ناصر میناچی در سال ۱۹۹۶ در نامه‌ای به موریس دنبی کاپیتورن گزارشگر ویژه ملل متحد در ارتباط با نقض حقوق بشر در ایران، علیه مجاهدین شکایت کرده و مدعی شده بود که فرزندش عباس (هدایت) در اشرف و نزد مجاهدین زندانی است.

جعفر نیری یکی از حکام شرع دادگاه انقلاب اسلامی ارتش بود که پس از شکل‌گیری این نهاد به آن پیوست. تشابه نام خانوادگی وی با نام خانوادگی رئیس هیأت کشتار ۶۷ باعث شد تا نام او از سوی مجاهدین خلق به عنوان رئیس حکام شرع اوین و هیأت کشتار ۶۷ مطرح شود. دیگران اشتباه مجاهدین را تکرار کردند. اما او کیست و چه بر سر او آمد؟

پیگیری و اجرای عدالت در ارتباط با آمران و مباشران نقض حقوق بشر یکی از پیش‌شرط‌های رسیدن به دمکراسی در کشورمان است. به همین منظور طی سال‌های گذشته شناساندن مهره‌های اصلی جنایت در دوران تسلط نظام اسلامی بر کشورمان را یکی از وظایف خود شمرده و در این راه در حد توانایی خود قدم‌هایی برداشته‌ام. برای اجرای عدالت نیاز به شناسایی عوامل نقض حقوق بشر و مستندسازی در این زمینه است. به باور من کوشش‌های محدود در این راه نیز ثمربخش است. هفت سال پیش در مقاله‌ای توضیح دادم که نام نیری، جعفر(چنانکه گروه‌های سیاسی می‌نامیدند) نیست و حسینعلی است و عکس وی را نیز که در مراسم عمومی یافته بودم برای اولین بار انتشار دادم.

روحانی سپس صالحی امیری یکی از قدیمی‌ترین کادرهای وزرات اطلاعات و مدیرکل اسبق اداره‌ی اطلاعات خوزستان را که هیچ سابقه‌ی ورزشی نداشت و از ابتدای تشکیل این وزارتخانه از مسئولان آن بود برای تصدی وزارت ورزش و جوانان به مجلس معروفی کرد که رأی نیاورد. الیاس نادران یکی از نمایندگان مجلس وی را به مباشرت و معاونت در شکنجه‌ی زندانیان، قاچاق و دریافت رشوه و اختلاس متهم کرد که در یک دوره‌ حکم دستگیری‌اش هم صادر شده بود. صالحی امیری ضمن رد اتهامات وارده تنها به ذکر این نکته اکتفا کرد که سینه‌ی او اسرار نظام است و خواهان گشودن آن نیست. پس از آن که صالحی امیری رأی اعتماد نگرفت، روحانی، محمد شریعتمداری معاون اجرایی‌اش را به عنوان سرپرست وزارت ورزش و جوانان انتخاب کرد. شریعتمداری هم از کادرهای اطلاعاتی قدیمی بود که از دفتر اطلاعات نخست وزیری به وزارت اطلاعات راه برد ...

...در انتخابات دوم خرداد ۱۳۷۶ که پس از سال‌ها جنب و جوش زیادی در جامعه ایجاد کرد باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال هم به صحنه آمدند، اولی از ناطق نوری و دومی از خاتمی حمایت به عمل آوردند. فوتبال ملی به خاطر بی‌کفایتی مسئولان ورزش می‌رفت تا محو شود. در حالی که به سادگی می‌شد به جام جهانی رفت باخت پی‌درپی به عربستان و قطر شانس مستقیم صعود تیم ملی به جام جهانی ۱۹۹۸ را سلب کرد. محمد مایلی کهن که توسط هاشمی طبا رئیس کمیته ملی المپیک و سعید فائقی همه‌ کاره‌ی فدراسیون فوتبال به مربی‌گری تیم ملی فوتبال رسیده بود با حمله‌ی مردم به خانه‌اش و شعارهایی که علیه وی داده می‌شد از کار برکنار شد و ...

پلیس و کمیته توانایی کنترل جمعیت انبوه ناراضی را نداشتند و شورای امنیت ملی و شورای تأمین استان، همیشه این نگرانی را داشتند که مبادا در هنگام مسابقه و یا بعد از آن شعار‌های ضدرژیمی داده شود. برای جلوگیری از بروز چنین حوادثی سعی در محدود کردن تعداد تماشاچیان کردند. تربیت بدنی و فدراسیون فوتبال اعلام کردند که طبقه‌ی دوم ورزشکاه آزادی ترک برداشته و امکان نشستن تماشاچی در آن وجود ندارد و حتی در تلویزیون متخصصان وابسته به رژیم نظر دادند که به خاطر فساد حکومت پهلوی از مصالح نامرغوب برای ساختن استادیوم استفاده شده است. با این ترفند نزدیک به ۶۰ درصد ظرفیت ورزشگاه را بلااستفاده کردند.

در ديماه ۱۳۸۸ پس از ترور مسعود علی محمدی يکی از متخصصان فيريک کشورمان در مقاله ای تحت عنوان «مسعود علی‌محمدی آخرين قربانی دستگاه امنيتی ولايت فقيه» ضمن آن که وجود چنين «انجمنی» را تکذيب کردم در مورد ابعاد توطُئه وزرات اطلاعات روشنگری کردم و از کسانی که به هر نحو با اين «انجمن» تماس داشتند خواستم بلافاصله کليه ارتباطاتشان را قطع کنند. پيش از آن نيز در ارديبهشت و آذر ۸۷ در مورد توطئه رژيم در انفجار حسينيه رهپويان وصال و تشکيل دادگاه فرمايشی برای «عاملان» آن در دو مقاله توضيح داده بودم. در اين جا نظر به اهميت موضوع و شناخت بيشتر دستگاه اطلاعاتی نظام و توطئه های آن توجه شما را به مقاله ای که در مورد ترور مسعود علی محمدی در ديماه ۱۳۸۸ نوشتم جلب می کنم.

سخنی با مریم رجوی؛ به یاد «گوهر» و «گوهر»ها  ایرج مصداقی
... بیستم آذرماه فرا می‌رسد و زخمی قدیمی در من دوباره سربازکرده است. ۳۲ سال پیش در چنین روزی دختری عاصی که تنها ۲۱ بهار را پشت سر گذاشته بود در حالی که جوخه‌‌های اعدام لحظه‌ای نمی‌آسودند و کشور در لهیب شعله‌‌های آتشی که خمینی برافروخته بود می‌سوخت، «در شهر نجواهای عاشقانه‌ی حافظ» با عزمی راسخ از خانه برون شد و در عصیانی که تنها در آن روزها می‌شد درکش کرد «بر قامت دیو تبر زد»...  

کشور در جنگ به سر می‌برد و ماشین سرکوب رژیم یک آن از کشتار در زندان‌ها غافل نبود، سالانه ده‌ها هزار نفر به زندان‌ها برده می‌شدند، همه‌ی نیروها و سرمایه‌های کشور صرف جنگ با دولت عراق، صدور تروریسم و سرکوب داخلی می‌شد. جنگ بهانه‌ای شد تا حاکمان جدید در جهت کمرنگ‌کردن هرچه بیشتر فوتبال از برگزاری مسابقات سراسری فوتبال بین باشگاه‌ها جلوگیری کنند .

داوودی بلافاصله پس از تصدی تربیت بدنی در مرداد ۵۹ به وضوح سیاست دولت رجایی را بیان کرد و گفت:‌ «در حال حاضر مسابقه در سطح پایین را خواستاریم که برای مردم تفریح و سرگرمی باشد و نه بیشتر»

اعضای شورای ملی مقاومت و مواجب‌بگیران هم که برایشان صرف نمی‌کند در این مواقع چیزی بگویند. گردانندگان سایت «همبستگی ملی» و دیگر سایت‌های تابعه آنقدر در کار توطئه علیه این و آن هستند که به این امور نمی‌رسند. حتی فرصت بازنگری و تصحیح آن چه را که نشر می‌دهند ندارند. طول و عرض مقاومت‌ هم که در این مواقع به درد لای جرز می‌خورد. دریغ از یک یادآوری به سایت همبستگی ملی و شورای ملی مقاومت که زودتر «گاف‌»‌شان را تصحیح کنند. ۴ روز صبر کردم بلکه حضرات اشتباه‌شان را تصحیح کنند. حتی در این حد هم در بیش از ۵۰۰ عضو شورای ملی مقاومت و دوستداران مقاومت و ساکنان لیبرتی که به هنگام نیاز به گونه‌ای جلوه‌‌ می‌دهند که گویا از صبح تا شام پشت کامپیوتر نشسته و سایت‌های اینترنتی و نوشته‌ها را بررسی می‌کنند عقلانیت و احساس مسئولیت موجود نیست...

پیروزی ایران بر اسرائیل در بازی نهایی که از طریق رادیو مستقیم پخش می‌شد و  خوشحالی عمومی، علاقه‌ام را دو چندان کرد و فوتبال به بخشی از زندگی‌ام تبدیل شد. درکی از تیم ملی نداشتم. می‌شنیدم که همان بازیکنان در باشگاه‌های پیکان و تاج و ... بازی می‌کنند. مدت‌ها ناراحت بودم که چرا بازیکنان در همان تیم ملی نماندند و به دیگر تیم‌ها رفتند.

در مهرماه ۱۳۹۲ مقاله‌ی «فریبا هادیخانلو «اشرف نشان» یا «تواب اتاق آزادی» را که در زیر می‌آید نوشتم. مجاهدین که از پاسخ به محتوای نوشته‌ی من عاجز مانده بودند و قادر به تکذیب آن نبودند به زعم خود در دو نوشته و در یک روز به آن پاسخ دادند.
اولی به قلم اسماعیل هاشم‌زاده ثابت که نام مستعار یکی از اعضای «اورسورواز» نشین‌‌‌شان است، در سایت آفتابکاران انتشار یافت و دومی به «قلم» زهره رستگار در سایت همبستگی ملی به چاپ رسید. صحنه‌گردانان و سناریو‌نویسان از حداقل هوش و ذکاوت هم برخوردار نیستند که لااقل با فاصله مطالب را انتشار بدهند که دم خروس به فرموده دست به قلم شدن‌ نویسندگان مشخص نشود. این نوع واکنش‌های سراسیمه و هماهنگ و ادبیات به کار گرفته شده در آن نشان از درماندگی و استیصال دارد. با انتشار مقاله‌ی خودم و همچنین پاسخ‌ این دو، خوانندگان فهمیم را به داوری می‌خوانم...

فریبا هادیخانلو یکی از عوامل به خدمت گرفته شده از سوی مجاهدین، «شاهد» محمد حسین توتونچیان دیگر مأمور این سازمان برای تولید دورغ‌های عجیب و غریب علیه من است. او به فرموده‌ی رهبری مجاهدین، همراه با محمدحسین توتونچیان مدعی شد شهید به خون خفته، فاطمه‌ی کزازی «نامزد» و «معشوق»‌ من بوده است و از آن بدتر این دو با تزویر و پرونده‌سازی آشکار، مدعی شدند که من برای فرار از مجازات اعدام، جلال و فاطمه کزازی را لو داده بودم. در حالی که جلال دو هفته قبل از من و فاطمه دو سال بعد از من دستگیر شده بودند و من در دوران یاد شده در زندان گوهردشت مشغول تحمل دوران زندانم بودم.

در پاسخ «نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری» علاوه بر موضوع کشتار ۶۷ به اعدام بیرحمانه‌ی‌ ۱۲ زندانی مجاهد در سال ۶۰ نیز اشاره شده و کشتار ۶۷ را به درستی ادامه‌ی کشتار سال ۶۰ و سال‌های اولیه‌ی سیاه‌ترین دهه‌ی تاریخ معاصر ایران قلمداد کرده است. در این مقاله علاوه بر موضوع کشتار ۶۷ برای اولین بار به تشریح کشتار زندانیان حکم‌داری که در مرداد ۶۰ به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند نیز می‌پردازم.

من و کسانی که در سه دهه‌ی گذشته از مجاهدین جدا شده‌اند برای تشکیل یک سازمان تأثیرگذار در جامعه ایران «پیر» هستیم. جامعه نیاز به خون و انرژی جدید دارد. ما نمی‌توانیم خودمان را با تحولات به روز کنیم. این از مقتضیات سن و سال و تغییر نسل‌هاست. افرادی که دهه‌ی ششم زندگی خود را آغاز کرده‌اند برای ایجاد تحول در جامعه کارساز نیستند. ذهن آن‌ها به اندازه‌ی کافی پویا نیست. آن‌ها بسیاری از واقعیت‌های جامعه را نمی‌توانند درک کنند. بعید می‌دانم تحول در جامعه‌ی ایران به اشکال سنتی صورت بگیرد.

در دهه‌ی ۶۰ مسئولان دستگاه قضایی و امنیتی برای اعمال شکنجه در زندان‌ها، استنادی به قانون نمی‌کردند بلکه برای توجیه قساوت و بیرحمی‌ به خرج داده شده علیه زندانیان سیاسی به شرع و فتوای خمینی متوسل می‌شدند. هرچند طبق قوانین جمهوری اسلامی هرکجا که قانون نارسا و یا سکوت کرده باشد از شرع و فتوای مراجع تقلید استفاده می‌کنند. آن‌چه که محمدحسین فرهنگی بیان می‌کند تغییری است که در نگاه حقوقی صاحب‌منصبان رژیم در طول ۳۵ سال گذشته صورت گرفته و تلاش کرده‌‌اند به طرق مختلف خلاءهای قانونی در رابطه با سرکوب و کشتار و بی‌رحمی را از بین برده و در امر سرکوب وحدت رویه ایجاد کنند.

از ابتدای شکل‌گیری زندان‌های سیاسی و پدید آمدن زندانیان سیاسی، حاکمان جمهوری اسلامی پیوسته در پی حل معضل زندانیان سیاسی به شیوه‌‌ی ‌خود بودند. آن‌ها به خوبی می‌دانستند که در جامعه‌ی احساسی مانند ایران، وجود هزاران زندانی سیاسی تا چه حد می‌تواند برای ادامه‌ی حیاتشان خطرناک باشد و موضوع گروه‌های سیاسی در جامعه را زنده نگاه دارد. از آن‌جایی که دیکتاتوری مذهبی قرون وسطایی حاکم ماهیتاً از حل کوچکترین مسائل به شیوه‌های منطقی، ناتوان است، این مهم را نیز سعی می‌کرد که به شیوه‌‌های غیرمنطقی یا به قول خودش "حزب‌اللهی" حل کند.

برنامه رادیویی چشم انداز بامدادی بی ‌بی ‌سی در ارتباط با تخلیه‌ی قرارگاه اشرف گفتگویی دارد با محمد بختیاری روزنامه‌نگار در عراق. گفتگوی جانبدارانه‌ای که کمترین استاندارد ژورنالیستی در آن رعایت نمی‌شود و «روزنامه‌نگار» مربوطه به شکل لجوجانه و بچه‌گانه‌ای ۴ بار نام «سازمان مجاهدین خلق ایران» را «سازمان خلق» معرفی می‌کند. نگین شیرآقایی اداره کننده برنامه هم بدون رعایت پرنسیب‌های حرفه‌ای نه‌ تنها هیچ تذکری به وی نمی‌دهد بلکه توضیحی هم به شنوندگان ارائه نمی‌دهد که منظور «روزنامه‌‌نگار» مربوطه از گفتن «سازمان خلق» همان سازمان مجاهدین خلق ایران است که بالاترین مقامات کاخ سفید، اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و ... در چند روز اخیر به موضع‌گیری در ارتباط با جنایتی که علیه اعضای آن در عراق انجام گرفته پرداخته‌اند.

پافشاری روی ماندن در عراق، نه عاقلانه است و نه عملی. برای نجات جان ساکنان اشرف و لیبرتی بایستی اقدامی عاجل به عمل آورد و در این راه شعارها و خواسته‌هایی را مطرح کرد که امکان تحقق داشته باشند.

شواهد نشان می‌دهند که نجات جان ساکنان اشرف و لیبرتی در اولویت کشورهای غربی نیست. مطرح کردن انتقال دسته‌جمعی ساکنان اشرف و لیبرتی به اروپا و آمریکا از سوی مجاهدین در چنین شرایطی منطقی به نظر نمی‌رسد.

متأسفانه این کشورها در حال حاضر آمادگی لازم برای پذیرش بخشی از مجاهدین را هم ندارند. گروکشی در این رابطه تنها به ضرر مجاهدین است و بهای آن با جان ساکنان اشرف و لیبرتی پرداخت می‌شود.

از نظر من هر چقدر هم محتوای یک نوشته بیان برخی واقعیت ها در باره یک شخص، شخصیت او، دستاوردهای زندگی او و... باشد، اما نوع بیان آن و به ویژه تنظیم جملات و ترکیب کلمات در کنار هم نبایستی به گونه‌ای باشد که به مطلق کردن شخصیت آن فرد دامن بزند. نبایستی در مقابل نامردمی‌ها و بی‌شرمی‌هایی که صورت می‌گیرد به موضع واکنشی بیافتیم و از شخصیتی زمینی موجودی ابر انسانی با توانی فوق‌العاده بسازیم. من اگر در مخالفت با شخصیت سازی و شخصیت پرستی می‌نویسم اول بایستی از خودم شروع کنم. نمی‌توان رطب خورد و منع رطب کرد.

از آن‌جایی که او در دهه‌ی ۶۰ در اوین فعال نبود شناخت دست اولی از او ندارم و با توجه به تحقیقاتی که کرده‌ام می‌دانم وی متولد ۱۳۴۱ در یکی از شهرهای استان اصفهان (احتمالاً اردستان) است و در سال‌های اولیه دهه‌ی ۶۰ در هیئت یک بسیجی در جبهه‌های جنگ حضور داشته است. در سال‌های ۶۵- ۶۶ او پس از مجروح شدن در کردستان، با نفوذی که داشت ۳۰- ۴۰ درصد معلولیت (به خاطر داشتن ترکش در بدن و شیمیایی شدن) برای خود دست و پا کرده وارد پلیس قضایی شد و به این ترتیب از حضور در جبهه‌های جنگ امتناع کرد.

بر اساس آن‌چه در اخبار آمده، خودسوزی‌های صورت گرفته پس از آن آغاز شد « که ماموران زندان همدان، سبیل یکی از یارسانی‌های زندانی به نام کیومرث را که به دلیل مسائل خانوادگی در زندان بود، تراشیدند. این اقدام، توهین به آداب و رسوم پیروان این کیش به شمار می‌رود.»

چنانچه در صفحه‌ی ۲۸ «گزارش ۹۲» نامه‌ی سرگشاده به مسعود رجوی نوشته‌‌ام، یکی از «ساده‌ترین» و «پیش‌پا افتاده‌ترین» آزار و اذیت‌ها و تحقیر‌هایی که در رابطه با «شهاب اختیاری» یکی از باورمندان به کیش «اهل حق» و رزمندگان سابق ارتش آزادیبخش که پس از اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی و متحدین‌اش از مجاهدین جدا شد صورت گرفت، اقدامی مشابه و چندباره بود.

نحوه‌ی برخورد اعضای شورای ملی مقاومت با استعفای آقایان روحانی و قصیم در سال ۱۳۹۲ شباهت عجیبی با  برخورد نمایندگان مجلس شورای اسلامی با استعفای عبدالمجید شرع پسند نماینده کرج و اشتهارد در سال ۱۳۶۸ دارد. در اولی رهبری مجاهدین صحنه‌گردان بود و در دومی کروبی خط دهنده‌ی معرکه‌گیران بود و رفسنجانی هدایت صحنه را به عهده داشت.

در این مطلب تلاش می‌کنم ضمن یادآوری یک واقعه تاریخی، زشتی یک فرهنگ مشترک را به باورمندان و پیروان آن نشان دهم.

شما چه کار به «مصلحت» باندهای صدپاره‌ی درون رژیم» دارید؟ مگر مادران و  پدران داغدار، فرزندان پریشان جاودانگان، مگر بردار شدگان و آن‌هایی که جوخه‌های آتش سینه‌هایشان را درید، مگر آن‌هایی که غریبانه در گورهای دسته‌جمعی به زیرخروارها خاک سرد و سیاه خفته‌اند، مگر آن‌هایی که بر تخت‌های شکنجه جسم و جانشان به تاراج رفت، مگر آن‌هایی که رنج سلول‌های جهنمی رژیم را تحمل کردند، مگر آن‌هایی که رنج دوری از عزیزانشان را تحمل می‌کنند چنین مسئولیتی را به شما واگذار کرده‌ بودند؟

محمد علی امانی متولد 1339 در تهران یکی از فرزندان سعید امانی همدانی از رهبران حزب جمهوری اسلامی و مؤتلفه اسلامی است. امانی همچون دیگر رهبران مؤتلفه و فرزندان‌شان از گردانندگان و مهره‌های اصلی اوین و دادستانی انقلاب و پشتیبانانشان در سال‌های اولیه دهه‌ی ۶۰ است. لاجوردی در سال‌های یاد شده تلاش می‌کرد برای تحکیم پایه‌های قدرت‌اش در اوین و دادستانی تا آن‌جا که ممکن است نزدیکان و افراد مورد اعتمادش را در کنار خود داشته باشد...

در هنگام انفجار «حرم عسگرین» شاید کمتر تحلیل‌گر سیاسی‌ای بود که مقاله‌ی من در مورد نقش جمهوری اسلامی در این جنایت را بدور از شائبه‌‌های سیاسی می‌دید. و چه بسا بودند کسانی که آن را با توجه به مواضع سیاسی من در ضدیت با همه‌ی جناح‌های سیاسی رژیم نوعی تلاش برای «بدنام» کردن رژیم تفسیر می‌کردند. گذشت ۷ سال از وقوع جنایت و کنار رفتن پرده‌ها، امروز واقعیت را بیش از پیش در برابر ما جلوه‌گر ساخته است.

۲۶ ژوئن، روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجه است. به همین دلیل به عنوان یک «قربانی شکنجه» این روز را برای انتشار این قسمت از نامه‌ام مناسب دیده‌ام. اگر لاجوردی و لاجوردی‌ها من و ما را به خاطر مبارزه‌ی بی‌امان‌مان با نظام جمهوری اسلامی به شکنجه‌گاه بردند و از هیچ جنایتی فروگذار نکردند قابل فهم بود اما شما به خاطر فرار از پاسخگویی و پذیرش مسئولیت، شلاق تهمت و افترا و دروغ و بهتان به دست قربانیان دیروز شکنجه دادید تا این بار آن‌ها در نقش شکنجه‌گر وارد صحنه شوند و همچون مهرآیین و عزت‌شاهی و کچویی و احمد احمد و ... دست به شکنجه‌ی یاران دیروزشان ببرند. مرا باکی نیست که دوباره شکنجه‌ شوم اما چرا قربانی دیروز شکنجه را تبدیل به شکنجه‌گر امروز می‌کنید؟

اولین بار در بهمن ۱۳۶۰ در حالی که به خاطر درد و ناراحتی جسمی روی زمین دراز کشیده بودم از زیر چشم‌بند او را دیدم که با عصا و لنگان لنگان راه می‌رفت و در میان بازجوها و شکنجه‌گر‌ها از احترام خاصی برخوردار بود. او که مانند بسیاری از بازجویان و شکنجه‌گران در دستگیری‌ افراد نیز شرکت می‌کرد در جریان تلاش برای دستگیری محمد یزدی (۲) یکی از هواداران مجاهدین از ناحیه‌‌ی پا مورد اصابت گلوله قرار گرفت. محمد یزدی هنگام دستگیری می‌کوشد از سلاح‌اش استفاده کند اما مهرآیین دست او را گرفته و در همین اثنا تیری شلیک شده و به پایش می‌خورد.

آنچه تروریست‌های وابسته به سپاه قدس برای فرار از مجازات در دادگاه ادعا کرده‌اند شباهت زیادی به سناریوی رژیم در سال ۱۹۹۴ دارد. مقامات رژیم با توجه به تجربه‌ای که در خلال سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ و در جریان دادگاه حسین شهریاری فر تروریست دستگیر‌شده‌شان در بانکوک کسب کردند، سناریوی جدید را طراحی کرده‌‌اند .
در ۱۱ مارس ۱۹۹۴ ( ۲۰ اسفند ۷۲) یک تیم تروریستی وابسته به جمهوری اسلامی تلاش کرد که سفارت جدید اسرائیل در بانکوک را منفجر کند.   

جماعت «هیأت اجرایی راه کارگر»، «گفتگوهای زندان» و همتایان‌شان که عنوان «کمونیست‌های فرانکفورت» را یدک می‌کشند و تعدادی از هواداران سابق «پیکار» که حتی اطلاعی از مواضع سازمان متبوع‌شان ندارند و ظاهراً نشریه‌های سازمان خودشان را هم مطالعه نمی‌کرده‌اند با صدور اطلاعیه و نوشتن مقاله مدعی شده بودند که من در مقاله‌ی «چه کسانی مستشاران آمریکایی را ترور کردند» و گفتگو با «بی بی سی» اسرار مگویی را در مورد ترور مستشاران آمریکایی برملا کرده‌ و به امپریالیسم «گرا» داده‌ام. هرچند این افراد شایسته‌ی پاسخگویی نیستند اما برای تنویر افکار عمومی و نشان‌دادن درجه‌ی بی‌اطلاعی آن‌ها از تاریخ معاصر ایران لازم است به سند زیر اشاره کنم تا «سیه‌روی شود هر که در او غش باشد».