ایرج مصداقی

سایت آفتابکاران یکی از سایت‌های فرقه رجوی است. از آن‌جایی که در این فرقه پرسش و تحقیق و کنجکاوی گناهی بزرگ محسوب می‌شود، کسی پیدا نمی‌شود و یا جرأت نمی‌کند اشتباهات بدیهی آن‌ها را گوشزد کند. در اثر سیاست‌های به کارگرفته شده در این فرقه هواداران و وابستگان آن متأسفانه به سطح «بز اخفش» و مشتی حقوق‌بگیر ارباب نزول کرده‌اند و همه چیز را بایستی تمام و کمال بپذیرند و چند و چون در آن نکنند.

بیش از یک هفته است که مطلب «گفتمش دردت زچیست» در سایت آفتابکاران همراه با عکسی از پرویز یعقوبی در میان شهدای مجاهدین (اولین نفر از سمت راست) انتشار یافته است. بیش از یک هفته صبر کردم تا شاید یک شیرپاک‌‌خورده‌ای از میان خیل هواداران‌شان در داخل و خارج از کشور به آن‌ها تذکر دهد که پرویز یعقوبی زنده است و طی ۳۵ سال گذشته از طرف مسئولان این فرقه با خیره‌سری بارها انگ خیانت و وابستگی به رژیم خورده است. همه‌ی سایت‌ها و خبرگزاری‌ها اشتباه می‌کنند اما این که ۹ روز بگذرد و کسی به حضرات تذکر ندهد که اشتباه کرده‌اند، نوبر است و بیانگر حال و روز این فرقه که یکی از هنرهایش پاپوش دوزی برای این و آن و لجن‌پراکنی علیه منتقدان و مخالفان است.

چند بار خواستم مطلبی بنویسم و منصرف شدم و فکر کردم به موارد مهم‌تر بپردازم. اما دیدم انگار نه انگار.

با نوشتن این چند خط، اشتباه این سایت را به اطلاع مسئولان فرقه‌ی رجوی می‌رسانم تا به چشم خود ببینند خانه از پای‌بست ویران است.

محمود نیشابوری نویسنده به اصطلاح شعر «گفتمش دردت ز چیست»، نام مستعار یکی از «نویسندگان» و «تحلیل‌گران» و «شعرای» پرکار فرقه‌ی رجوی است. او تصور می‌کند اگر جملات انشای در سطح دانش‌آموز ابتدایی را تکه تکه کرده و زیر هم بنویسی تبدیل به شعر می‌شود. این همه بلاغت و شیوایی سخن را به مرشد و معلم ایشان تبریک می‌گویم. او حتی توجه نمی‌کند که در سایت فرقه مطلب‌اش را با چه عکسی منتشر می‌کنند! زحمت این کار را هم من بایستی برایشان بکشم.

از سمت راست: پرویز یعقوبی، رسول‌ مشکین‌فام، سعید محسن، محمد حنیف‌نژاد، اصغر بدیع‌زادگان، محمود عسگری‌زاده، موسی خیابانی

http://www.aftabkaran.com/2018/05/20/%DA%AF%D9%81%D8%AA%D9%85%D8%B4-%D8%AF%D8%B1%D8%AF%D8%AA-%D8%B2%DA%86%D9%8A%D8%B3%D8%AA-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF-%D9%86%D9%8A%D8%B4%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%B1%D9%8A/

در زیر عکس پرویز یعقوبی در نشریه مجاهد به هنگام معرفی او به عنوان کاندیدای نمایندگی مجلس شورای ملی در سال ۱۳۵۸ را ملاحظه می‌کنید.

اگر نخواهیم نتیجه‌ بگیریم که ذره‌ای تعهد و دلسوزی در این فرقه باقی‌نمانده، بایستی نتیجه‌ بگیریم که حتی اعضا و هواداران این فرقه نیز حاضر به مراجعه به سایت‌هایشان و خواندن مطالب نازل آن‌ها نیستند.

در چهل و ششمین سالگرد اعدام بنیانگذاران مجاهدین و در سی‌و هفتمین سالگرد به خاک افتادن موسی خیابانی، کجا هستند آن‌ها که ببینند این سازمان پس از «انقلاب‌ ایدئولوژیک» و گذر از «بند»‌های گوناگون و انحلال و تأسیس چند‌باره‌ی سازمان، به چه حضیضی دچار شده است.

ایرج مصداقی

۷ خرداد ۱۳۹۷

Irajmesdaghi@gmail.com

www.irajmesdaghi.com

شعر درخشان «گفتمش دردت ز چیست»

«به:
شهدای افتخار آفرین، سی هزار شهید قتل عام
و مجاهدین گردنفراز، در همه جا آنان كه خاك را زر ناب كردند

شكوه و ناله ات از برای كیست!
صورت استخوانیت، چین و چروك صورتت گواه چیست!؟

درد من درد توست، شاید نمی دانی!
شكوه و ناله ام، ناله خلق اسیرم هست!
چهره در هم شكسته ام گواه شكنجه هاست،
برای تو و آنهایی كه شاید نمی شناسند.
اما،
تا درد من از آن تو نباشد، تا دلم برای تو نسوزد.
نمی فهمی من چه می گویم، چه فكر می كنم
پس بیا تا ما شویم، زیر این آسمان كبود.
یكدل و یك زبان شویم.
فریاد او و ما شویم.
تا دردمشتركمان آواز هر شهر و دیاری بشود.
با فریادمان، با صدایمان در هر كوی و برزنی
مرگ بر اصل ولایت فقیه را آنقدر داد بزنیم
تا، كاخهای پلیدیان زمان روی سرشان آوار شود
تا دار و زنجیر بر پای زندانی پاره شود
تا رژیم نابكار سرنگون شود
آنوقت آزادی ها برای همه
بدون چشمداشت یكسان است،
هر كس هر قدر دوست دارد.
در زیر آسمان آبی پرواز كند،
رها، به هر جا، دیگر ُغل و زنجیر نیست.
ببین، خورشید هم بهتر از قبل،
گرد طلا‌یش را همه جا می پاشاند.»